Mijn Maan

boom

Hij ligt op zijn rug
in het hoge gras en
denkt aan alles
en meer

Hij luistert naar de spelende blaadjes aan
de bomen die
heen en weer bewegen op het ritme van
de wind en kijkt naar
de wolken die rommelige figuurtjes vormen.

Even was alles niets en niets
alles
de rust vond zijn lichaam terug.
Even.

Een Man met de Harp

Hij zocht zorgvuldig een plekje uit
in de schaduw,
zijn vingers streelden zelfverzekerd maar teder
de snaren van zijn harp.

De zachte klanken vulden het plein, en
de oren van voorbijgangers.
Soms bleef er een staan,
beloonde de man, en
soms niet.

Aan het eind van de dag,
toen het hele plein in schaduw gehuld was,
pakte de man zijn harp en de
losse munten die hij verdiend had. De man
keerde terug naar zijn zwangere vrouw die op hem
zat te wachten met eten die zij
gekocht had van zijn verdiende geld.

De volgende dag weer.
Dagen, weken, maanden
Jaren.

Het leven, Italïe

Zittend in TL-licht aan de keukentafel, Italiaans kitsch, denk ik terug aan de dag terwijl ik af en toe een vlieg van mij afsla.
Het zwembad, 11.00. De man, één van de twee, liet een stevige iets te harde beat uit de boxen van zijn I-Pot komen. Hij keek voldaan naar hoe wij voorzichtig toploos een bal overgooide in het water en nam een trekje van zijn sigaret terwijl hij zijn behaarde borst redelijk ritmisch op de beat bewoog. Een tafereel wat in Salou niet op zou vallen, maar hier niet op zijn plek was. 'We zijn toch een beschaafd gezin', fluisterde ik herhaaldelijk mezelf in totdat ik het weer geloofde. Ik besloot het los te laten en mij vredig in deze situatie te laten rusten. Ik liet mij dan ook volledig gaan op de opblaasbare orka's en zeehonden totdat ik als een wild kind doodmoe mijn lichaam moest laten rusten op de ligstoel. Nog nooit had ik zo mijzelf kunnen zijn. Dit was het vrije leven. Vogelvrij.
Zo zijn er nog vele uren voorbij gegaan. Roodverbrand en rozig door de zon hebben we afscheid genomen van het bad om te eten, onder andere verse tomaten uit de tuin van Sergio, de heer des huizes. Uitzicht over de bergen, oude huizen en electriciteitskabels.
Voldaan ben ik in slaap gevallen met het geluid van krekels en de portable airco op de achtergrond om de volgende dag weer in vrijheid te kunnen zijn.

Schiphol en een man

De douane. Mijn laptop uit mijn tas. 'Mevrouw, laptop open, wijder.' Mijn sieraden af en mijn riem uit mijn broek. Mijn broek zakte af. Alles één voor één door het röntgenapparaat. Met mijn hand hield ik mijn broek omhoog terwijl ik door het poortje liep. Het piepte. 'Shit, wat kon het zijn? Alles van waarde en metaal lag al op de band.' 'Mevrouw, uw schoenen uit.' Na dit vriendelijke verzoek, trok ik mijn schoenen uit, liep weer terug naar waar het begon en legde ze ook op de band. Tweede poging. Op mijn blote voeten met een broek bijna hangend op mijn knieën passeerde ik het poortje voor de tweede keer. Geen piepend geluid, het waren mijn schoenen. Ik verzamelde zorgvuldig doch gehaast al mijn spullen, deed mijn riem weer in mijn broek en trok mijn schoenen aan. Ik moest hier weg voordat ik een file zou veroorzaken. Met mijn schoenen los, mijn riem bijna vast en alle andere spullen half in mijn tas gepropt en in mijn hand, strompelde ik verder naar een rustig plekje waar ik alles kon herstructureren en mijzelf weer fatsoenlijk kon aankleden.
Ik had nog een uur, ik keek om mij heen en zag winkels, heel veel winkels. Dus ik besloot weer deel te nemen aan de consumptiemaatschappij.
'See, Buy, Fly.'

Ik stond bij de kassa. 'Wat duurt dit lang', dacht ik. Ik keek naar achter, omdat mij neus daar naartoe getrokken werd. Daar stond een man, dik en bezweet. Vandaar die misselijk makende lucht. De man legde één voor één potjes met smeersels én een hele grote fles parfum op de band. Chanel, Platinum Egoïste. 'Maar waarom stonk hij dan toch zo?' Dit was iets waar ik even over na moest denken. Gelukkig had ik daar genoeg tijd voor aangezien er een file werd veroorzaakt door een Chinese vrouw die alleen beperkt was tot haar eigen taal, zowel in woord als schrift en dus niets begreep van de Nederlandse procedure die gehanteerd wordt bij het afrekenen met een creditcard. Ik besloot mij hierover niet op te winden of ongeduldig te worden. Dit kostte mij enige moeite, maar het lukte. Ik besloot het onaangename met het aangename te verenigen door mijn tijd te vullen met het verder denken over de onbekende, ruikende man die nog steeds achter mij in de file stond.
'Was de man alleen?' Ik dacht het wel. Hij stond daar namelijk alleen. 'Of toch niet? Misschien kocht hij dit wel voor iemand anders.' Aan hem te ruiken gebruikte hijzelf nooit een geur en aan zijn huid te zien voorzag hij die nooit met enig smeersel. Nu wist ik het, 'hij kocht het voor zijn vriend.' Een verzorgde lange dunne zakenman die hij had leren kennen toen hij achter de bakplaat stond en de zakenman een van zijn net gebakken hamburgers verkocht. Hij veegde het zweet onder zijn zwarte petje van zijn voorhoofd. Hun blikken kruisten elkaar. Het was liefde op het eerste bezwete gezicht. En de liefde werd beantwoord.
'Mag ik uw bordingpas zien, mevrouw?' Ik schrok wakker, ik was aan de beurt! Ik gaf de mevrouw mijn bordingpas, haalde mijn pas door de gleuf en drukte op OK. 'U heeft betaald.' Nu kon ik mijn reis weer voortzetten. Ik keek nog een keer achterom, naar de dikke man die nu aan de beurt was om zijn pas door de gleuf te halen en op OK te drukken. In gedachte nam ik afscheid van het het zware zwetende lijf, waarvan ik het echte verhaal nooit zal weten, niet eens zijn naam. Ik hoopte maar dat hij gelukkig was en liep verder.

Bereisd

Zondag, we gaan met het openbaarvervoer naar Wijk aan Zee. Omleidingen op het rechtstreekse traject van Amstedam Centraal naar Beverwijk. Dat werd overstappen, dachten we en dat was ook zo. Op internet hadden we uitgezocht welke overstap we het beste konden maken en hoe laat. Op Centraal aangekomen namen we de trein naar Haarlem, dit ging smooth. In Haarlem aan de conducteur gevraagd of de trein echt niet naar Beverwijk zou gaan en het antwoord was 'nee'. 'Ga je lekker naar de zwarte markt meissie?' Mijn antwoord was dit keer 'nee'. 'Naar Wijk aan Zee, gaan we'. Deze conducteur was erg behulpzaam en begon uit te leggen alsof zijn leven ervan af hing hoe we moesten gaan, steeds hetzelfde maar dan op een andere manier. Bij de eerste uitleg snapte ik het al. Soms nemen mensen hun baan echt té serieus, dacht ik terwijl ik terug liep naar mijn partner in crime. Driehuis, daar moesten we overstappen op een bus naar Beverwijk. Driehuis? Nog nooit van gehoord! Maargoed we gingen ervoor en daar stonden we in Driehuis. En nu? We werden begeleid naar een touringcar. Het leek net op een schoolreisje, alleen zaten er nu geen kinderen in de bus, maar volwassenen die opgewonden waren over hun aankomende bezoek aan de zwarte markt.

De bus stopte bij het station van Beverwijk, waar de volgende bus naar Wijk aan Zee al op ons stond te wachten. Fijn! We kwamen aan in Wijk aan Zee, het dorpje onder de rook van de hoogovens. We maakten een strandwandeling en lieten het stadse leven uit onze lichamen waaien. De dag eindigde op de zolderkamer bij tante en oom, woonachtig te Wijk aan Zee, om de volgende dag nog een keer te proeven van de zoute lucht, de mooie duinen en het geluid van de natuur. Echter, deze dag eindigde weer op het Centraal station van Amsterdam met de constatering dat onze fietsen niet meer op de plaats stonden waar we ze achter hadden gelaten. Weggeknipt. Dit was uiteraard minder prettig. Daar stonden we, geïrriteerd en terugdenkend aan het rustgevende geluid van de zee en de wind door de bomen. 'Dit kon niet waar zijn', maar het was waar, dit was de waarheid. Dit was het leven in de drukke stad met te veel fietsen per m². We wisten wat ons te doen stond; een bezoek aan AFAC, het fietsenkerkhof van twee voetbalvelden groot gelegen in het Westerlijk Havengebied. Dit maakte dat we gelijk weer geïntegreerd waren in het stadse leven, ons leven.

Under Construction

Er ligt een brief op mijn deurmat, die mij verteld dat ik de gelukkige eigenaar zal worden van een nieuw keukenblok  en een nieuwe wc pot! De brief verteld mij ook dat ik mijn hele keuken incl vloerbedekking (mijn bloedig gelegde zwart wit geblokte zeil) leeggehaald moest worden en de wc ook. Daar had ik minder zin in, maar ik deed het. En het kon wel eens zeer stoffig worden! Dus nadat ik alles had ingepakt in dozen, ben ik het gevecht aangegaan met het afdekzeil. Elke keer als ik het zeil om mijn bank probeerde te draperen kwam er weer een zuchtje wind die het dunne lichte plastic omhoog deed waaien. Na de derde poging zat het zeil provisorisch  om mijn witte bank. Het zat eromheen en daar ging het om, de 'hoe-vraag' in deze deed er niet toe. Ik verliet mijn in dozen en plastic verpakte huis. Hier kon ik niet meer verblijven, dus bepakt en bezakt naar mijn nieuwe slaapplaats. Mijn nieuwe slaapplaats voorzag mijn computer helaas niet van een internetverbinding, afgesloten van de buitenwereld en van mijn blog dus. Nu op mijn andere nieuwe slaapplaats ben ik weer in de lucht en kan ik mijn ongeduldig wachtenden letters tot een verhaal niet alleen aan mijzelf maar weer aan iedereen laten zien. Ik zeg altijd maar zo: 'een dag niet geschreven, is een dag niet geleefd!' 

Groene Vrede

2 september 1971, Vancouver. Greenpeace is een feit. Deze strijdkracht werd opgericht om te protesteren tegen mogelijke kernproeven bij Alaska. Later werd het schip 'Sir William Hardy' gekocht en omgedoopt in de inmiddels wereldberoemde 'Rainbow Warrior'. Na een periode van soms heftige protesten om de groene vrede te bewaren, werd er teruggeslagen. Op 10 juli 1985 ontploften er twee bommen in de romp van de Rainbow Warrior. Hierbij kwam een bemanningslid om, omdat hij zijn fotomateriaal wilde redden. Door de enorme impact die deze gebeurtenis had, werd de groep nog hechter. Uiteindelijk is het schip gezonken, maar niet de kracht om verder te gaan. Inmiddels is Greenpeace een van de grootste organisaties als het gaat om het redden van het milieu.
Dit najaar gaat de documentaire 'The Waiheke Connection' in première. In deze documentaire wordt het leven van de, inmiddels ouder geworden, bemanningsleden gefilmd die nu samenleven op het eiland Waiheke in Nieuw-Zeeland. Middels prachtige beelden van toen vertellen zijn hun persoonlijke verhaal over de soms emotionele ervaringen en zetten zij bij sommige gebeurtenissen hun vraagtekens.
De documentaire is geregisseerd door Suzanne Raes. Zij schreef tevens het scenario, samen met Renske de Zwart. De muziek wordt gemaakt door Joris Oonk. IDTV Docs produceert de documentaire in coproductie met de NPS.

Mijn Zee

Gevangen door duinen,

vrijgevochten oeverloosheid,

onbezorgde blauwe rust,

een diepte van

verlangen.

Oneindig zwemmen

met de stroming mee,

laten wegvoeren en weer

aanspoelen, om

weer verder te gaan.

Gebronsd

De fiets op de pont naar het IJplein om vervolgens de reis voort te zetten naar Durgerdam. De UV stralen probeerden gewillig door te dringen tot de opperlaag van onze huid, heerlijk. Toen M. vroeg of ze de zonnebrand mocht en mij ook wilde insmeren, moest ik opeens terugdenken aan een fragment uit onze reis naar Azië vorig jaar.

"Bij terugkomst in het 'resort' werd met grote verbazing en nog grotere schrik door een van de receptiedames de opmerking gemaakt; 'you turned black today!!!!' Alsof ik een enge ziekte had. Maar dat snap ik wel want voor hun is turned brown al heel erg laat staan turned BLACK! Aziaten houden namelijk niet van bruin, maar meer van wit, spierwit. In de drogisten moet je dan ook oppassen dat je geen whitening lotion koopt.
Het enige wat ik dacht was: 'voor al die inspanning ben ik eindelijk rijkelijk beloond' Oleeee olee bronzeeeeeee en ik kon weer lekker slapen!
Helaas denkt M. daar anders over, want die bekommert zich zeer goed om mijn decolleté'tje (3 keer per dag krijgt hij een smeerbeurt), want ze wil namelijk niet over 15 jaar met een vriendin gezien worden die een gerimpelde decolleté heeft! That's where friends are for!"

A House with a View

Worst

15.53, de telefoon.


“Lief, ik sta nu met drie worsten in mijn hand, maar welke moet ik nemen?”

“Je bent toch bij de slager, hoe kan je dan met drie worsten in je hand staan?”

“Nee, ik ben bij de Albert Heijn, de slager was dicht.”

“Kut, ok. Welke worsten zijn het, het moet namelijk zo’n salami worst zijn.”

“Nou ja ze hebben hele moeilijke namen, Fuet een beetje Spaans ofzo. En nog meer zoals dat.”

“Het moet niet zo’n droge worst zijn in ieder geval, wel een beetje een zachte zoals chorizo of salami. Dus.”

“Ze zien er wel een beetje droog uit, Jul.”

“Neem jij maar welke je lekker lijkt, maakt mij niet uit.”

“En er staat op het etiket van die Fuet ‘100% varkensvlees, zachte smaak met aanwezige aroma’s door de harde schimmelkorst’, maar er zit helemaal geen schimmel op de korst, Jul!”

“Maakt mij echt niet uit.”

“Oh, echt moeilijk joh, ze lijken van de buitenkant ook allemaal zo op elkaar, behalve dan dat de een schimmeliger is dan de ander. Allemaal van die dunne kleine worstjes.”

“Ja...”

“Ik neem er wel twee, dan is er tenminste één lekker. Maar wel een dure maaltijd zo, moeten we maar voor twee dagen koken, Jul. Moet ik dan ook meer van die vleestomaten kopen?”

“Ja dat moet, maar nu moet ik echt verder. Succes.”

“Ok, dag.”

W C Wijsheid

Terwijl ik gister op de wc zat bij een vriendin, viel mijn oog op de tegeltjes aan de muur. Ik nam de tekst in mij op, dacht er al zittend overna en kwam tot de conclusie dat het recht uit het leven gegrepen was en het klopte. Dit was het, de wijsheid van het leven op een tegel, eigenlijk zo simpel.

Regen

Daar zit ik. 42 jaar, Vrouw, 2 keer gescheiden, diazepam 10 mg, 3 hoog achter, Indische Buurt.

De regen. Een spoor van natheid leidt naar de oude rood fluwelen bank van mijn overleden tante. Ik gebruikte mijn laatste vloei. Drum Halfzwaar.
Haren, klevend op mijn wangen. Zwarte randen mascara om mijn vermoeide ogen. Mijn te grote HEMA onderbroek zelfs nat. Een verzopen kat.
Ik staar, een half uur, naar het stinkende verdorde veldboeket in de hoek van mijn kleine huiskamer. Het water is al bruin geworden en er staat een laagje schimmel op.
Ik kom tot de conclusie dat de vaas veel te klein is. Geen gezicht.
Ik schrik, kijk naar mijn been. Mijn drie jaar oude irritante Jack Russel, Chanté, staat tegen mijn been te rijen alsof zijn leven ervan af hangt. Ik schop hem dezelfde hoek van de kamer in als het veldboeket. De vaas stuk, maar hij was toch te klein. Bovendien lelijk. Jammer dat Chanté niet gestreeld is door een scherf met als gevolg een enkele reis naar de hemel.

Nu moest ik echt de bloemen weggooien.

As op de grond. Gooide mijn halfzware rakker in de overvolle asbak.
Ik zette de douche aan. 40 graden. De hete stralen water raakten ongecontroleerd mijn onderkoelde spierwitte huid. Zachtjes liet ik water in mijn mond lopen en masseerde met mijn pezige vingers head & shoulders shampoo in mijn gepermanente haren.
Daar stond ik, een uur. Waarom?
Gerimpeld met inmiddels een lichaamstemperatuur van 40 graden ben ik de douche uitgestrompeld. Voorzichtig droogde ik mijn zielige lichaam af met de te harde handdoek. De wasverzachter was al weken op.

Ik lig op mijn bed, naakt, en staar naar de scheuren in het plafond van mijn boven woning. Mijn ogen vielen dicht, moe was ik, oververmoeid. Ik word wakker door het koude trekken van mijn huid. Kippenvel. Het was inmiddels donker buiten en de regen liet zijn druppels ritmisch op mijn dakraam neer.

Ik keek in de spiegel en zag dat de zwarte randen om mijn ogen zich niet hadden laten wegspoelen door het warme water. Altijd hetzelfde met die waterproof mascara! Ik zag eruit als een overwerkte crackhoer die dagen niet gegeten had. Dat laatste was waar. Ik haalde voorzichtig de zwartheid van mijn inmiddels blauwe wallen, schoof mijn vale badjas in en trok mijn berenpoten aan.

Eten moest ik, mijn lichaam voeden. Mijn maag draaide zich om bij het idee. Maar het moest, zo kon het niet langer. Ik deed mijn keukenkastje open. Het scharnier moest nog steeds gemaakt worden. Op een blik UNOX knakworsten, een pot groenten van HAK en goedkope leverworst na, was het kastje leeg. Brood, was er nog brood? Ik opende de broodtrommel in de hoek van mijn aanrecht. Muizen hadden geproefd van het laatste brood. In alle haast was de broodtrommel op een kier blijven staan vanmorgen. Geen brood dus. De koelkast. Een eenzaam blikje Best bier, een pot mayonaise en een pak zeebanket.

Dat was het.

Ik stak het gaspitje aan met mijn Parship aansteker, die ik gratis bij de inschrijving kreeg. Zachtjes liet ik de knakworsten in mijn steelpan vallen. Starend in de vlammen, stopte ik een voor een het smakeloze zeebanket in mijn mond.
Daar zat ik weer op dezelfde rood fluwelen, nu ook nog natte, bank met een bord knakworsten, een berg mayonaise en een blikje bier. Alleen.
Het geluid van RTL Boulevard knalde de tv uit nietszeggend mijn oren in. Kon ik maar even met iemand praten. Gewoon.
De laatste knakworst trotseerde met moeite mijn slokdarm en ik nam het laatste eenzame slokje bier.
De bloemen en wrakstukken lagen nog steeds in de hoek en Chanté rende hijgend heen en weer door de te kleine huiskamer. Ik liet het voor wat het was. Ik slenterde naar mijn bed, struikelde over mijn berenpoten en belandde in mijn twijfelaar. Ik schoof mezelf onder mijn paars satijnen dekbed en viel in een diepe slaap.

Een eenzame nacht. Weer.

In mijn dromen kwamen schimmen van de dag voorbij.
Vanmorgen om 10.00 spraken we af, Rini en ik.
Onze derde date. Nice and slow.
Zoals altijd had ik haast. Zonder te eten sprong ik op mijn verroeste fiets. 10 mg.

De Heineken Hoek, Leidseplein, 10.20.
Gehaast gooide ik mijn fiets tussen de anderen. Trok mijn zwarte minirok naar beneden en galoppeerde opgewonden op mijn vertrapte cowboylaarzen naar binnen. Daar zat Rini, bij het raam. Een tengere man, oorbelletje, gouden schakel, snorretje, blond, grijze ogen, brons, glazenwasser.
We zaten tegenover elkaar. Appeltaart mét slagroom en een dubbele espresso met twee zakjes suiker. Ik probeerde zijn blik te zoeken en ik had hem.
Waarom kuste hij mij niet passioneel zoals de voorgaande twee afspraakjes? Hij was toch verliefd op mij? Vorige week had hij nog een prachtig veldboeket laten bezorgen met de tekst 'voor altijd de jouwe, -x- je Rien'. Ik probeerde zijn blik vast te houden en voorzichtig vroeg ik of er misschien iets was; stonk ik uit mijn mond, was mijn rokje te strak, verkeerde schoenen, andere kleur lippenstift? Even was het stil. Verdomd stil.
Zie je wel ik stink.
Rini keek weg. Hij mompelde iets en ik zei dat ik hem niet verstond. Nogmaals kwam er een gorgelend geluid uit zijn mond, maar deze keer iets duidelijker.
'Cin, ik ben toch verliefd geworden op Wendy, Sorry.'

He'd rather dance with Wendy. Dus.

Wendy zat in hetzelfde speeddate rondje die donderdagavond vijf weken geleden. Hoe kon ik zo stom zijn!
Ik stond op, trok mijn rokje naar beneden en stoof zonder iets te zeggen de deur uit. Pakte mijn fiets en keek nog één keer om. Daar zat Rini, de lul, nog achter het raam rustig zijn warme chocolademelk te drinken met slagroom, waarvan de helft in zijn snorretje bleef hangen. Hij keek. Ik stak mijn middelvinger op, vloekte en fietste weg.

Vervolgens fietste ik de halve dag doelloos rond op het ritme van de beat en de gouden stem van Marco B., 'Dromen zijn bedrog'.

Het regende.

Weer was ik in de steek gelaten. Wat is er toch met mij? 3 maanden geleden liet Barry mij ook al in de steek voor Priscilla en daarvoor Glenn voor Lucinda.

Dit was het dan, wat een kut leven. 2x 10 mg.

Verschil

00.15.
“Juul, wat is het verschil tussen ‘De’ en ‘Te’ eigenlijk? Bij het uitspreken raakt je tong namelijk precies dezelfde plek op je verhemelte. Maar toch klinkt het anders. Vreemd toch?”

Na veel De Te Te De te ddde de te ttte te hebben gerepeteerd, als een soort drumstel, was de conclusie dat er bij het uitspreken van ‘Te’ meer lucht ontsnapt bij het zachtere aanraken van het verhemelte met de tong dan bij de harde ‘De’. De tong streelt dan luchtdicht en stevig tegen de hemel van de mond.
Opgelost was het en we konden weer ons hoofd laten rusten om een uur later gewekt te worden door de beat van rock muziek en het lachen van de bovenbuurman.

7.15, de wekker.

De nacht was kort.

Een begin

Zij plant een zaadje, in afwachting op groei. Water geven, elke dag.

Zoals een letter een woord maakt, een woord een zin, een zin een verhaal en meerdere verhalen een blog, elke dag.