Helpen. Wat is dat?

help tw kreet waarmee men om hulp roept: lieve ~! uitroep van schrik, bezorgdheid enz.
 hel·pen hielp, h geholpen 1 hulp verlenen; bijstaan: iem aan een baantje ~ bijstaan bij het verkrijgen van; ik kan het niet ~ het is mijn schuld niet 2 (in een winkel) bedienen: wordt u al geholpen? 3 baten: alle beetjes ~

He, hallo stop eens! Hallo! Ik kijk om mij heen terwijl ik mij probeer te concentreren op het gladde wegdek, omdat ik niet wil vallen. Als ik op een niet glad stukje sta, een soort eilandje in de stille oceaan, kijk ik nog eens beter waar het geroep vandaan komt. Nu zie ik dat het of hij vlak naast mij is, het is een hij. Het was niet voor mij bedoelt, maar voor een meisje die heel langzaam fietste op het fietspad. Hij trok haar bijna van haar fiets af, maar ze trapte dapper door en hij liet haar met rust. Het volgende stapvoets fietsende mens probeerde hij weer tot stoppen te brengen, maar hij slaagde er weer niet in. 'Wat was er toch', vroeg ik mij af. Het ziet er in ieder geval niet echt heel positief uit, bijna agressief zelfs.
Ik werd een beetje bang toen hij mijn kant op kwam en toch bleef ik staan. Nieuwsgierigheid is soms mijn ergste vijand. Maar gelukkig was iemand anders het slachtoffer. Hij hoefde dit slachtoffer echter niet meer te stoppen, want ze stond haar fiets los te maken. Ja, het was een zij wat moeilijk te identificeren is als men zich poogt warm te houden door middel van mummificeren met allerlei soorten mutsen en sjaals. Maargoed wederom praat hij met een harde stem, bijna schreeuwen. ' Ik heb een drugsprobleem weet je, misschien moet je me helpen.' Ik keek vanaf mijn eilandje en het meisje vanonder haar grote muts. 'Helpen?', vroeg ze. 'Ja', zei hij. 'Ik heb een enorm drugsprobleem en ik heb geen geld dus jij moet mij geld geven.' Ze aarzelde en ik deed alsof ik er niet was. 'Nou ik moet weg hoor en ik wens je een gelukkig nieuw jaar', zei ze stoer en stapte onhandig op haar fiets. 'Doe er dan wat aan als je erkent dat je een probleem hebt, help jezelf!', dacht ik vanaf eiland. Maar wat ik ook gelijk dacht is dat het ook zielig is, sommige mensen zinken zo diep dat ze het hele eiland niet meer zien, geen houvast, niets. Maar moest ik hem dan helpen? Terwijl dat stoere meisje wegtrapte, kreeg hij mij in het vizier. 'O nee', dacht ik. Ik besloot om snel van mijn eilandje af te stappen en weg te glibberen, snel weg te glibberen met het risico dat ik enorm zou vallen. Maar dat risico nam ik zonder een minuut na te denken. De kans was veel groter dat hij zich aan mij vast zou klampen dan dat ik zou vallen. Gelukkig, ik heb hem van mij af weten te schudden en het veilige eiland 'Sabor de Maria' bereikt. Terwijl ik eten bestel, bedenk ik me wat ik tegen hem zou zeggen als ik hem op de weg terug niet van mij af kon schudden. Ik dacht dat ik zou zeggen: 'helpen kan ik je en dat is door je geen geld te geven, want van geld koop je toch alleen maar drugs en dat sponser ik alleen maar hetgene waar jij zo ongelukkig van wordt. Ik wens je een gelukkig nieuw jaar en sterkte.' Ik verliet het eiland 'Sabor de Maria' en begaf me en weer op glad ijs. De hele weg herhaalde ik continu de zin die ik tegen hem zou zeggen zodat het zekerder over zou komen. Geen schreeuwende hij te bekennen. Gelukkig. De voordeur was al in zicht, nog drie stappen. Ik voelde iets glibberen en ja bijna een fatale val, maar gelukkig kon ik het laatste eilandje voor deze avond bereiken. Mijn huis.
En morgen koop ik moonboots!