De Schoenmaker

Het is laat, later dan ze gehoopt had thuis te zijn. Nu moest alles sneller dan ze had bedacht. Snel een jurk zoeken uit de berg die al dagen naar haar staarde en smeekte om opgevouwen, gewassen of opgehangen te worden.
Gevonden.
Nu die schoenen, waar ze al weken een extra gaatje in moest laten maken. Ze keek op haar horloge, 16.33. Snel, de schoenmaker. Ze sprong op haar fiets en fietste totaal de verkeerde kant op. Snel omdraaien, maar in alle haast bleef ze met haar, nu nog te losse, hakken hangen achter haar trapper. Daar lag ze op de grond, de tranen branden achter haar ogen. Zie je wel zo'n dag dat alles verkeerd gaat. Gister dacht ze nog terwijl ze over de grachten fietste, 'het zou vreselijk zijn als ik nu aangereden wordt en van mijn fiets val en dat ik dan ook nog verlamd ben en dus nooit meer kan lopen, nooit meer.' En daar lag ze nu, op de grond in een moeilijke knoop met haar fiets, en ze was niet eens aangereden. Het enige wat ze dacht was snel opstaan en doen alsof er niets gebeurd was, niets. De eerste trappen waren moeilijk, ze voelde de pijn en keek naar haar rechtervoet, een schaafwond. Nee! Eindelijk aangekomen bij de schoenmaker, trok ze gelijk haar hakken uit. Op bloten voeten met half rood gelakte nagels en een schaafwond, stond ze op de koude plavuizen te wachtte op haar beurt. Eindelijk. 'Zulke kleine gaatjes kunnen we niet maken, probeer het maar met een spijker'. Langer dan een minuut was ze stil en keek de vrouw hulpeloos aan. Ze had moeite om haar frustratie en tranen van pijn te bedwingen, maar ze deed het. Ze bedankte de vrouw, trok de nog steeds te losse hakken aan en strompelde de winkel weer uit.
Fietsen. Pijn in haar knie.
Op zoek naar een spijker en hamer, het lukte. Daar stond ze, met hakken die nu precies paste, echter wel pijn deden door haar gehavende blauwer wordende voet.
In haar onderbroek stond ze voor de te kleine spiegel en bekeek haarzelf. Ze voelde nu de pijn echt goed, op allebei de knieën leek iets blauwigs te komen. Geen blote benen vanavond. Vreselijk, dacht ze, maar het kan altijd erger. Ze kon nog lopen, misschien iets minder soepel door de blauwe knie, maar niet verlamd. Gelukkig.