StrooiKaas

Er waren geen gordijnen. Zonnestralen probeerden een weg te vinden door de viezigheid op de zolderramen en bereikten uiteindelijk haar gezicht. Zij werd wakker, opende haar ogen, draaide op haar rug en bleef staren naar de stofdeeltjes die geaccentueerd werden door het troebele licht. Een uur lag ze daar. Naakt. De andere helft van het bed was leeg, maar wel beslapen. Ze moest eruit en op een of andere manier aan haar dag beginnen. Ze ging op de rand van het bed zitten, trok een t-shirt aan en stond op. Haar hoofd bonkte op het ritme van haar hart. Ze struikelde over de berg vieze en schone kleding die zo hoog was als haar enkels. Een douche nam ze. Druipend van het water stond ze weer voor die berg om een schone handdoek te vinden. Ze koos de handdoek die nog een beetje schoon rook en leek. Gewikkeld in de handdoek trotseerde ze de trap naar beneden die bezaaid lag met sokken, petjes en meer. Ze baande zich een weg naar de keuken, waar het stonk naar de penetrante lucht van strooikaas. De afwas was in geen maanden gedaan. Ze kookte water in een steelpannetje en zocht naar iets te eten. Een halfzachte cracker met leverworst uit een blikje werd het en een kop goedkope smakeloze te sterke earl grey thee. Ze zette het raam open, veegde wat as van de bank en ging in de zon zitten. De zon verwarmde haar lichaam en ze vulde haar longen met frisse lucht. Daar zat ze, even. Het was een nieuwe dag, een dag van niet weten wat ze moest doen, maar toch maar ergens aan begon. Ze sprak zich moed in, stond op en trotseerde dezelfde weg weer naar boven. Dit keer bonkte haar hoofd op het ritme van haar voetstappen op de treden. Ze zocht haar kleren in de berg. Schoof haar lichaam in de jurk met een grote rode wijn vlek, propte haar voeten in haar cowboy laarzen en trotseerde voor de laatste keer de trap naar beneden. Ze trok de deur achter haar dicht en liet de strooikaas, stoffigheid en de afgelopen maanden achter haar. Ze stapte de wereld weer in. Ze begon aan een nieuwe wandeling.