Rokjesdag

7.30, de wekker. Ik stond op, schoof in mijn badjas en deed een gordijn open, de ander liet ik dicht. Ik stond voor het raam en staarde de grauwheid van deze ochtend in. Ik zag dat het geregend had.
Na 10 minuten schrok ik op van mijn wekker die ik op snooze had gezet. Ik nam afscheid van het raam, zette de tv aan, pakte een kop thee en sprong onder de douche.
Half afgedroogd stond ik voor mijn te kleine kleidingkast. Op deze plek begon ik elke dag weer met de vraag: 'wat zal ik vandaag eens aantrekken?' Het eindeloze verkleedritueel kon weer beginnen, of toch niet?
Uit de tv galmde de aankondiging van AT5 dat Martin Bril vandaag precies 1 jaar dood was en dat het dus daarom vandaag rokjesdag was.
'Het kan vandaag helemaal geen rokjesdag zijn. Het is te koud, het heeft geregend en de zon is al helemaal nergens te bekennen. Volgens Martin B. was rokjesdag toch die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen?', mompelde ik onverstaandbaar tegen mijzelf. Maargoed toch besloot ik, weer of geen weer, Martin B. te eren. De kledingkeuze was vandaag dus snel gemaakt: een rokje moest het zijn. Ook hoefde ik niet te twijfelen over het soort panty die ik aan zou trekken, want het moesten blote benen zijn. Blote witte melkflessen wel te verstaan! Simpel t-shirt erop, vest eroverheen, laarzen aan en klaar!
Met dank aan Martin B. was dit ritueel deze ochtend niet eindeloos, maar van (zeer verassend) korte duur. Hierdoor had ik zelfs tijd over om aan mijn tafel te ontbijten in plaats van op de fiets.

Toch met enige haast ging ik mijn deur uit, wat ook elke ochtend een terugkerend fenomeen is. Je denkt altijd dat je meer tijd hebt, dan dat je werkelijk hebt.
Ik sprong ongemakkelijk op mijn fiets en moest moeite doen om mijn benen bijelkaar te houden zodat ik mijn medemens niet zou belasten met het beeld van mijn te grote verwassen onderbroek. Met de vers geschoren witte melkflessen bezaaid met kippenvel trapte ik de grauwe dag in.