Over alles en niets

Terwijl ik vanuit mijn bed de druppels uit de kraan hoor vallen in mijn gootsteen, omdat het rubbertje versleten is, denk ik over alles en niets tegelijk.
Ik doe het licht uit. De kamer vult zich met de donkerte en kou van de nacht. Ik ruik de stilte.
Mijn hoofd ligt op mijn iets te harde kussen. Ik zie door mijn gordijnen het licht van de klok op de toren schijnen.
23.36
Ik denk over alles en niets.
Uiteindelijk val ik in slaap op het ritme van de gewillig vallende druppels.

Denken over niets. Even.

En morgen weer over alles en meer.

TIP: Schoon kunstgebit = Witte was

Heb je ook wel eens dat je witte was er niet meer wit uitziet? Het meer en deel van de wassende samenleving moet deze vraag helaas beantwoorden met een volmondige ‘JA’. Dit is, zeker voor de gelukkige huisvrouw, de student of de gewone man een zeer irritante constatering. Maar wat doe je eraan?
Met het volgende stappenplan kan het probleem ontrafeld, aangepakt en verholpen worden. Of toch niet?
Als eerst moeten we terug naar de oorzaak gevolgd door een eerlijke zelfreflectie. Je stelt jezelf daartoe de volgende vragen: ‘wat voor wasser ben ik en wat is er (misschien daardoor) misgegaan?’ Hierna moet het verkregen zelfinzicht en de achterhaalde oorzaak omgezet worden in actie. De actie voor de wat slordige wassers onder ons zou kunnen zijn dat er voordat de witte was de trommel vult, de trommel grondig geïnspecteerd wordt op ander kleurige achtergebleven sokken en dat er vervolgens een speciaal wasmiddel voor witte was gebruikt wordt in plaats van ‘color’ wasmiddel bij gebrek aan beter.
Uit eigen ervaring kan ik, na jaren van vallen en opstaan, eindelijk zeggen dat ik nu tot de meest perfectionistische witwassers behoor. Ik inspecteer altijd grondig de rommel alvorens ik de witte was erin doe en gebruik ook de witste van de witste poeders, doordat ik mij jaren lang heb laten indoctrineren door de dwingende witwas reclames. Dit heeft mij bergen geld gekost en helaas kreeg ik nooit de witte was ervoor terug die mij beloofd was. Niet stralend en gelukkig, maar het hing elke keer weer zielig en vaal op mijn rekje.
Niet alleen mijn witte was, maar zelfs ik werd er verdrietig van.
En toen, een jaar geleden, kreeg ik dé TIP die mijn wassende leven deed veranderen en mijn witte was weer écht wit liet zijn. Steradent.
Zou dit de oplossing kunnen zijn? Wel een vreemde oplossing. Ik besloot hier nog een nachtje over te slapen. De volgende ochtend ontwaakte ik vastberaden en ondernam actie. Als ik het nu niet zou proberen zou ik het ook nooit weten. Zo gezegd zo gedaan, stapte ik de Kruitvat binnen. Ik liep twijfelend en een beetje beschaamd, omdat het voor een 25 jarige niet echt normaal is om bij het schap van kunstgebit reinigers te staan, uiteindelijk naar het schap waar de kunstgebit reinigers mij al gewillig aanstaarden. Het was moeilijk kiezen aangezien er wel zes verschillende soorten van wel drie verschillende merken bestonden. Wat ik wel wist, was dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde voordat ik op begon te vallen doordat een van de luidruchtige medewerkers mij wilde helpen bij het maken van de juiste keuze voor MIJN kunstgebit. Ik besloot daarom voor het meest opvallende kokertje te gaan. Het was een blauw kokertje: ‘Nieuw: Steradent Active Plus, verwijdert grondig bacteriën en plaque van de metalen delen van uw gebitsprothese.’ Twee voor de prijs van één, mijn dag kon niet meer stuk. Ik rekende (maar) 3,95 af en fietste hoopvol terug naar huis, direct naar mijn wasmachine die ik al gevuld had met witte was. Ik stopte naast het bolletje gevuld met OMO vloeibaar stralend wit de Steradent tablet in de trommel. Ik zette de wasmachine aan en wachtte vol spanning 1 uur en 20 minuten. De wasmachine piepte. Dit was HET moment. Ik haalde de witte was eruit, hing het zorgvuldig aan mijn rekje en keek. Een kwartier lang staarde ik onafgebroken naar mijn netjes uitgehangen witte onderbroeken, hemden, blouse en meer. Het was wit, echt wit! Het fluoriseerde bijna in het licht, straalde en was gelukkig. En ik ook!

Steradent. Mijn redder in nood, mijn rots in de branding. Misschien binnenkort ook die van jou.

De valentijnskaart II

Lieve Valentijn,

Ik wil dat je bij mij bent, nu, altijd en soms maar voor even.
Vooral als ik je stom vind of boos op je ben.
Zoals nu.
Een doos MELK chocolade hartjes! Na drie jaar weet je dus nog steeds niet dat ik dat vies vind.
Pure chocolade is het altijd geweest.
Je kent me dus helemaal niet zo goed als je zegt. Je bent eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd.
Hoe kan je dit niet weten?
Dit is een probleem van redelijke omvang.
Ik vind je nu niet alleen stom. Ik ben ook boos.
Maar op deze speciale dag moet het gezellig zijn.
Vanavond gaan we uiteten bij de chinees en we hebben kaartje voor het valentijnsconcert van Gerard Joling.
Gezellig moet het zijn. Niets aan de hand.

We hebben het er morgen wel over.

De Valentijnskaart I

Beste Valentijn,

Wat vind ik het fijn
dat ik op deze dag
niet bij je hoef te zijn.

Leuk, gewoon zoals het is

Terwijl ik op de zoveelste ochtend de zoveelste geroosterde boterham met pindakaas smeer, kijk ik nog even op de website van Leonie Ruissen. En denk leuk, gewoon zoals het is. Pak mijn sleutels, tas en handschoenen. En met de vers gesmeerde boterham met pindakaas spring ik op mijn fiets en rij de dag tegemoet, gewoon zoals het is.

Doppelganger, de uitslag

Ik ben zeer teleurgesteld. Na een paar dagen research te hebben gedaan, ben ik tot de conclusie gekomen dat IK GEEN duidelijke DOPPELGANGER HEB!!

Zelf wist ik het eigenlijk in eerste instantie niet en het bleek al snel dat anderen mij ook geen duidelijk antwoord op deze vraag konden geven. Iedereen die ik dit probleem voorlegde, antwoordde: 'hmm moeilijk, zou het niet weten, hier moet ik even wat langer over na denken, kom ik nog op terug.' Ik hoopte stiekem een beetje op Carice van Houten te lijken. Niemand, echt niemand vond dit. Zelfs niet een beetje. Uiteindelijk kwam één iemand met een suggestie: Kirsten Dunst. Ik googlede haar en scrolde door haar foto's. Ik weet het niet, het overtuigde mij niet. Maar vooruit. Ik heb een bijna doppelganger.

Huilen

'Het zijn er twee, goh!', riep een mannenstem enthousiast. Kort daarna hoorde ik gesnik afgewisseld door harde lange monotone geluiden. Verdriet. Nu kon ik mij niet meer concentreren op het tijdschrift wat ik aan het lezen was en ik kon zeker ook niet meer mijn nieuwsgierige aard bedwingen. Ik keek om. Ik zag twee stellen in het zithoekje aan de andere kant van het café zitten. De ene man zat naast de andere en daartegenover zaten de vrouwen naast elkaar. De ene man omhelsde de andere en gaf, naar mijn idee, iets te harde schouderkloppen. Daartegenover lag het hoofd van de ene vrouw in de schoot van de andere. Dit hoofd in de schoot van de andere vrouw was de bron van het best irritante geluid. 'Wat is daar in Godsnaam aan de hand?', vroeg ik me geïrriteerd en nieuwsgierig af. Omdat de huilende mond nog iets probeerde te zeggen, nam het geluid in heftigheid en frequentie toe. De tranen en de zwarte mascara golfden over de wangen van het verdrietige vrouwen hoofd. De ene man, die niet van haar was, probeerde het zwart gelijnde natte vrouwenhoofd te troosten. 'Zo erg is dat toch niet.' Weer, naar mijn idee, iets te harde schouder kloppen, waardoor ze bijna van de bank af schoof. Hij hield haar tegen en ging weer zitten. De man die wel van haar was kuste zijn zielige vrouwenhoofd een paar keer onhandig, waardoor een sliert haren in zijn mond verdwenen. Deze trok hij er ook weer onhandig uit en ging weer tegenover het huilende hoofd zitten. Het hield niet op. De andere vrouw troostte alsof haar leven er vanaf hing en zei af en toe 'ja hmhm'.
Ik verloor me in het moment.
'He niet zo staren, je mond staat zelfs open', siste de J.. Ik schrok op. Shit, weer was ik gebiologeerd door een moment, mensen met een verhaal, waardoor ik vergeet dat ik in dezelfde ruimte ben en niet onzichtbaar ongegeneerd kan kijken. Dit gebeurt mij wel veel vaker en sprak mezelf hier daarom een tijdje geleden ook op aan. Dit ongepaste gedrag moest een keer stoppen. Ik beloofde mijn spiegelbeeld dan ook plechtig dat dit niet meer zou gebeuren. Afgelopen moest het zijn. Helaas moest ik nu constateren dat ik de belofte had verbroken. 'Hoe kon ik dit laten gebeuren?', vroeg ik mezelf stilletjes en schuldbewust af. Ik constateerde dat het een onbewust proces moest zijn en dat ik daar dus in eerste instantie niets aan kon doen. Alleen in tweede instantie kon ik mezelf corrigeren, maar dan was het kwaad al geschiet. Ik accepteerde mijn zwakte en liet mijn aandacht weer trekken door situatie die zich achter mijn rug nog steeds afspeelde. Het maakte mij eigenlijk vrij weinig meer uit. Ik liet me weer verliezen in het moment en gedachten. 'Wat was hier toch aan de hand?' Blije en verdrietige mensen in één situatie maakte me in de war. Opnieuw zei de ene man: 'ah joh twee is toch helemaal niet erg'. Weer gevolgd door, te harde, schouderkloppen. Het minder huilende natte gezicht werd inmiddels afgedroogd en weer representatief gemaakt. 'He nu moet je echt even ophouden hoor, dit begint echt genant te worden', siste de J.. Geschrokken keek ik op en antwoordde met een korte schuldbewuste knik. 'Wat is hier aan de hand, weet jij het?', gebaarde ik zo onopvallend mogelijk naar J. J. gebaarde zo onopvallend mogelijk terug, 'heb je dat niet door?' 'Het huilende vrouwenhoofd krijgt een tweeling!'
Nu had ik het antwoord, maar nog steeds een vraag: 'waarom was het vrouwenhoofd dan zo verdrietig en niet te troosten?'

Voor mij altijd een vraag en voor het huilende vrouwenhoofd een weet.

Gewoon, ik ben

Ik

hou van de zee,
fiets graag,
hou niet van fietsen met natte haren,
vind klaprozen mooi,
schrijf,
fotografeer,
studeer en dat kost mij soms moeite,
hou van mooie dingen,
hou van mensen,
denk veel,
praat soms veel,
heb een te kleine kledingkast,
ben het liefst in Parijs,
doe elke ochtend zwarte mascara op mijn wimpers,
haat nagellakremover,
ben verslaafd aan schoenen,
eet vaak thais,
staar, eindeloos,
ben verslaafd aan geroosterde boterhammen met pindakaas mét stukjes,
ben eerlijk,
lees graag tijdschriften,
check elke dag de weersverwachting,
heb twee zusjes,
vind Carice van Houten mooi,
heb rode nagels, vaak,
eet elke dag zuurdesem brood en muesli,
lees elke ochtend mijn daghoroscoop,
hou van appels met schil,
ben allergisch voor katten,
drink veel thee, groene,
hou van wit beddengoed,
draag het liefst te grote onderbroeken,
ben altijd verliefd,

ben.

Onzekerheids-Porno

We namen de vroege film. 17.15. Zondag. Net op tijd, of eigenlijk iets te laat, stormde ik Studio K binnen, kaartje halen (ging gelukkig snel aangezien ik een cineville pas heb) en stormde de zaal in. De irritante voorfilmpjes en reclames waren al bezig en mijn 'samen-persoon' zat al in het donker op mij te wachten. Tweede rij, in het midden. Tijd om nog even te plassen was er dus niet. Helaas, want ik voelde de aanwezigheid van mijn blaas wel degelijk. De film begon; George C. Dankzij hem verdween het zeuren van mijn blaas om aandacht steeds meer in het donker van de zaal. Om nou te zeggen dat de verhaallijn mijn blaas deed vergeten, nee, het was George C. De aftiteling begon en al snel liet mijn blaas weten dat hij er toch nog was en dat ik hem zeker niet kon negeren. Snel zocht ik mijn twee sjaals, tas en jas bij elkaar. Rende naar de wc, sloot de deur. Ik moest hier even rustig voor gaan zitten. Ik keek naar de bril en die zag er niet echt aantrekkelijk uit. Eerst bekleden met een laag WC papier dus. Toen ik net wilde gaan zitten, viel het zorgvuldig gelegde papier van de bril op de grond. Nee, niet nu! Tweede poging, dit moest snel gebeuren aangezien ik nu echt niet langer mijn blaas kon negeren. Zoekend met mijn halve hand in de wcrolhouder kon ik het begin van de rol papier niet meer vinden. Net zoals je soms hebt bij een plakband rol. Uiteindelijk hing ik bijna ondersteboven om in de wcrolhouder te kunnen kijken. Ja het begin was gevonden.
Na de derde poging van begin zoeken, zorgvuldig bekleden van de bril en zorgen dat het papier OP de bril bleef liggen, zat ik ook echt OP de bril OP het papier. Terwijl de keiharde straal het glazuur bijna van de pot af polijstte, viel mijn oog op een rood geschreven zin op de WCdeur. 'Onzekerheids-Porno'. Wat wilde de afzender hiermee zeggen? Ik besloot om nog even te blijven zitten, zodat ik hier nog wat langer over na kon denken. Er schoten een paar mogelijke opties door mijn hoofd:
- je wordt onzeker over je eigen lichaam en seksuele presteren wanneer je kijkt naar porno?
- wanneer je een porno-kijker bent, ben je onzeker of dit aanvaard wordt?
- porno sterren zijn onzeker?
- je bent te onzeker om sex te hebben, dus je kijkt porno?
Ik schrok op uit mijn gedachten. Er werd op de deur geklopt: 'he, gaat het daar een beetje? Het duurt zo lang, is niets voor jou' riep de stem door de deur. Het was mijn bezorgde samen-persoon. 'Nee, niets aan de hand, ongesteld enzo weetjewel? Ik kom er aan.'
Snel stond ik op, haalde het vastklevende wc papier van mijn koud geworden billen, trok nog in gedachten mijn broek omhoog en maakte snel een foto.
De achterliggende boodschap zal ik nooit weten, de afzender was immer onbekend en dus niet te traceren.

Doppelganger, ik moet er ook een!

Zoals elke ochtend zet ik mijn computer weer aan, zet ik thee, het liefst groene, bekijk en overdenk mijn daghoroscoop en check vandaag ook mijn facebook pagina. Ik check mijn facebook pagina niet elke dag aangezien ik mij wil behoeden voor de verleiding om als een soort bezetene andere mensen te gaan begluren, dat is namelijk nu weer mogelijk aangezien niet iedereen zijn nieuwe privacy instellingen aangepast heeft. Maar vandaag kon ik het aan. Ik was sterk om de verleiding te weerstaan, ik voelde het. Ook omdat er een tijdsdruk op mijn ochtend rituelen zat, aangezien ik om 9.00 op mijn werk verwacht werd. Het liefst iets eerder. Ik log in en het eerste wat ik zie is de vraag van iemand of zij ook een 'doppelganger' heeft. 'Wat is hier aan de hand', dacht ik. Dit maakte me nieuwsgierig. Ik moest dit uitzoeken. Al naar beneden scrollend kwam ik erachter dat allemaal mensen, 'vrienden' genaamd, hun profiel foto al hadden veranderd in hun doppelganger. Oftewel een bekende binnen-of buitenlandse ster, waar hij/zij op lijkt. Dat krijg je als je dagen lang niet inlogt om je te beschermen tegen allerlei verleidingen, ik mis dus ook veel daardoor; een nieuwe hype! Toch vaker inloggen en dan soms maar toegeven aan de verleiding op mijn zwakkere momenten. Ik kijk ondertussen snel op de klok; shit, nog 10 minuten en dan moet ik echt weg. Dat 'liefst iets eerder' op mijn werk komen zat er al niet meer in. Ik gaf mijzelf nog twee minuten om mij bezig te houden met het fenomeen 'doppelganger'. 'Moet ik er nou ook een?', vroeg ik me af terwijl onder het tanden poetsen mijn hakken aan probeerde te trekken. Ik moest er op zijn minst over nadenken wie mijn 'doppelganger' wel niet kon zijn. Ik besloot uit te loggen en mij niet gek te laten maken, aangezien ik nu wel heel hard moest fietsen naar mijn werk om 'het liefst gewoon op tijd te komen' (zoals de waarschuwing van mijn baas, na weken lang te laat komen, vriendelijk doch dringend klonk). Al rennend van de trappen, besloot ik dit grondig en goed aan te pakken door eerst research te gaan doen naar mogelijke doppelgangers, waarna ik de mensen uit een paar opties zou laten kiezen die mij de laatste tijd het vaakst zien, zodat ik jullie binnenkort kan voorstellen aan mijn doppelganger of was ik iemands anders doppelganger?

Een nieuwe verslaving

8.00. De wekker gaat. Met 9 uur slaap nog in mijn lichaam zoek ik de douchespullen bij elkaar, trek mijn badjas binnenstebuiten aan en loop over de gang zo onopvallend mogelijk naar de douche. Ik neem de linker douche, zoals altijd. Voordat ik mijn badjas uitdoe, zet ik de douche eerst aan zodat het water alvast warm kan worden, zoals altijd. Het water is warm dus ik kan eronder. De eerste 10 minuten staar ik doelloos voor mij uit, zonder eigenlijk bewust te zijn dat ik wakker ben. Na 10 minuten ontwaak ik abrupt uit deze trance doordat iemand de deur van de douche naast mij hard dichttrekt. De rechter douche is nu ook bezet. Ik had een buurman of vrouw, die nu waarschijnlijk ook eerst de douche aanzette voordat hij/zij eronder sprong. Langzaam word ik wakker, was mijn lichaam voor de misschien al tweede keer (de eerste wasbeurt had ik in mijn onderbewust al gehad). Mijn hersenen beginnen ook langzaam te ontwaken en dus te denken. Ik denk aan alles wat ik vandaag, maar niet alleen vandaag maar ook de rest van de week, maanden en jaren moest en wilde gaan doen. Ik besef me dat ik nu op een punt in mijn leven ben dat ik nog alles kan doen. Maar ik wil zoveel. Te veel om in een dag, een week een maand of een jaar te kunnen doen. Ik moet prioriteiten stellen en dus keuzes maken. Dat is moeilijk, zeker om 8.00 's ochtends onder de douche. Nog diep in gedachte droog ik mij snel af en loop terug over de gang naar mijn fijne huis. Ik laat een spoor van water na. Naakt sta ik voor mijn uitpuilende kledingkast. Wat moet ik aan? Dit was al de eerste keuze die ik vandaag moest maken, een hele moeilijke keuze. Uiteindelijk zit ik aangekleed met een kop muesli en brandnetel thee voor mijn laptop. Het is weer tijd. Al kauwend open ik de pagina, waar ik mijn daghoroscoop opzoek. Elke dag, de laatste maand.

Mars is de afgelopen maanden tegen de stroom in gezweefd in het deel van jouw horoscoop dat over het onderbewuste gaat, Maagd. Het gevolg: heftige dromen en herinneringen aan mensen uit het verleden. Vind je dat vervelend? Realiseer je dan dat die dingen nu boven komen drijven zodat je straks weer onbekommerd door kunt met je leven.

OK, hier kan ik wat mee. Ik zette mijn laptop uit, pakte mijn spullen en begon aan mijn dag. Zoals elke dag met nog steeds dezelfde vragen en veelheid aan mogelijkheden en de daaraan verbonden keuzes.
Terwijl ik naar mijn fiets loop, verheug ik mij alweer op morgen, 8.15, dat ik weer mijn laptop aanzet en naar de horoscoop pagina ga (die inmiddels in mijn favoriete bladwijzers staat) in de hoop een antwoord te vinden op tenminste één van de vragen die ik heb.