Huilen

'Het zijn er twee, goh!', riep een mannenstem enthousiast. Kort daarna hoorde ik gesnik afgewisseld door harde lange monotone geluiden. Verdriet. Nu kon ik mij niet meer concentreren op het tijdschrift wat ik aan het lezen was en ik kon zeker ook niet meer mijn nieuwsgierige aard bedwingen. Ik keek om. Ik zag twee stellen in het zithoekje aan de andere kant van het café zitten. De ene man zat naast de andere en daartegenover zaten de vrouwen naast elkaar. De ene man omhelsde de andere en gaf, naar mijn idee, iets te harde schouderkloppen. Daartegenover lag het hoofd van de ene vrouw in de schoot van de andere. Dit hoofd in de schoot van de andere vrouw was de bron van het best irritante geluid. 'Wat is daar in Godsnaam aan de hand?', vroeg ik me geïrriteerd en nieuwsgierig af. Omdat de huilende mond nog iets probeerde te zeggen, nam het geluid in heftigheid en frequentie toe. De tranen en de zwarte mascara golfden over de wangen van het verdrietige vrouwen hoofd. De ene man, die niet van haar was, probeerde het zwart gelijnde natte vrouwenhoofd te troosten. 'Zo erg is dat toch niet.' Weer, naar mijn idee, iets te harde schouder kloppen, waardoor ze bijna van de bank af schoof. Hij hield haar tegen en ging weer zitten. De man die wel van haar was kuste zijn zielige vrouwenhoofd een paar keer onhandig, waardoor een sliert haren in zijn mond verdwenen. Deze trok hij er ook weer onhandig uit en ging weer tegenover het huilende hoofd zitten. Het hield niet op. De andere vrouw troostte alsof haar leven er vanaf hing en zei af en toe 'ja hmhm'.
Ik verloor me in het moment.
'He niet zo staren, je mond staat zelfs open', siste de J.. Ik schrok op. Shit, weer was ik gebiologeerd door een moment, mensen met een verhaal, waardoor ik vergeet dat ik in dezelfde ruimte ben en niet onzichtbaar ongegeneerd kan kijken. Dit gebeurt mij wel veel vaker en sprak mezelf hier daarom een tijdje geleden ook op aan. Dit ongepaste gedrag moest een keer stoppen. Ik beloofde mijn spiegelbeeld dan ook plechtig dat dit niet meer zou gebeuren. Afgelopen moest het zijn. Helaas moest ik nu constateren dat ik de belofte had verbroken. 'Hoe kon ik dit laten gebeuren?', vroeg ik mezelf stilletjes en schuldbewust af. Ik constateerde dat het een onbewust proces moest zijn en dat ik daar dus in eerste instantie niets aan kon doen. Alleen in tweede instantie kon ik mezelf corrigeren, maar dan was het kwaad al geschiet. Ik accepteerde mijn zwakte en liet mijn aandacht weer trekken door situatie die zich achter mijn rug nog steeds afspeelde. Het maakte mij eigenlijk vrij weinig meer uit. Ik liet me weer verliezen in het moment en gedachten. 'Wat was hier toch aan de hand?' Blije en verdrietige mensen in één situatie maakte me in de war. Opnieuw zei de ene man: 'ah joh twee is toch helemaal niet erg'. Weer gevolgd door, te harde, schouderkloppen. Het minder huilende natte gezicht werd inmiddels afgedroogd en weer representatief gemaakt. 'He nu moet je echt even ophouden hoor, dit begint echt genant te worden', siste de J.. Geschrokken keek ik op en antwoordde met een korte schuldbewuste knik. 'Wat is hier aan de hand, weet jij het?', gebaarde ik zo onopvallend mogelijk naar J. J. gebaarde zo onopvallend mogelijk terug, 'heb je dat niet door?' 'Het huilende vrouwenhoofd krijgt een tweeling!'
Nu had ik het antwoord, maar nog steeds een vraag: 'waarom was het vrouwenhoofd dan zo verdrietig en niet te troosten?'

Voor mij altijd een vraag en voor het huilende vrouwenhoofd een weet.