Bereisd

Zondag, we gaan met het openbaarvervoer naar Wijk aan Zee. Omleidingen op het rechtstreekse traject van Amstedam Centraal naar Beverwijk. Dat werd overstappen, dachten we en dat was ook zo. Op internet hadden we uitgezocht welke overstap we het beste konden maken en hoe laat. Op Centraal aangekomen namen we de trein naar Haarlem, dit ging smooth. In Haarlem aan de conducteur gevraagd of de trein echt niet naar Beverwijk zou gaan en het antwoord was 'nee'. 'Ga je lekker naar de zwarte markt meissie?' Mijn antwoord was dit keer 'nee'. 'Naar Wijk aan Zee, gaan we'. Deze conducteur was erg behulpzaam en begon uit te leggen alsof zijn leven ervan af hing hoe we moesten gaan, steeds hetzelfde maar dan op een andere manier. Bij de eerste uitleg snapte ik het al. Soms nemen mensen hun baan echt té serieus, dacht ik terwijl ik terug liep naar mijn partner in crime. Driehuis, daar moesten we overstappen op een bus naar Beverwijk. Driehuis? Nog nooit van gehoord! Maargoed we gingen ervoor en daar stonden we in Driehuis. En nu? We werden begeleid naar een touringcar. Het leek net op een schoolreisje, alleen zaten er nu geen kinderen in de bus, maar volwassenen die opgewonden waren over hun aankomende bezoek aan de zwarte markt.

De bus stopte bij het station van Beverwijk, waar de volgende bus naar Wijk aan Zee al op ons stond te wachten. Fijn! We kwamen aan in Wijk aan Zee, het dorpje onder de rook van de hoogovens. We maakten een strandwandeling en lieten het stadse leven uit onze lichamen waaien. De dag eindigde op de zolderkamer bij tante en oom, woonachtig te Wijk aan Zee, om de volgende dag nog een keer te proeven van de zoute lucht, de mooie duinen en het geluid van de natuur. Echter, deze dag eindigde weer op het Centraal station van Amsterdam met de constatering dat onze fietsen niet meer op de plaats stonden waar we ze achter hadden gelaten. Weggeknipt. Dit was uiteraard minder prettig. Daar stonden we, geïrriteerd en terugdenkend aan het rustgevende geluid van de zee en de wind door de bomen. 'Dit kon niet waar zijn', maar het was waar, dit was de waarheid. Dit was het leven in de drukke stad met te veel fietsen per m². We wisten wat ons te doen stond; een bezoek aan AFAC, het fietsenkerkhof van twee voetbalvelden groot gelegen in het Westerlijk Havengebied. Dit maakte dat we gelijk weer geïntegreerd waren in het stadse leven, ons leven.