Schiphol en een man

De douane. Mijn laptop uit mijn tas. 'Mevrouw, laptop open, wijder.' Mijn sieraden af en mijn riem uit mijn broek. Mijn broek zakte af. Alles één voor één door het röntgenapparaat. Met mijn hand hield ik mijn broek omhoog terwijl ik door het poortje liep. Het piepte. 'Shit, wat kon het zijn? Alles van waarde en metaal lag al op de band.' 'Mevrouw, uw schoenen uit.' Na dit vriendelijke verzoek, trok ik mijn schoenen uit, liep weer terug naar waar het begon en legde ze ook op de band. Tweede poging. Op mijn blote voeten met een broek bijna hangend op mijn knieën passeerde ik het poortje voor de tweede keer. Geen piepend geluid, het waren mijn schoenen. Ik verzamelde zorgvuldig doch gehaast al mijn spullen, deed mijn riem weer in mijn broek en trok mijn schoenen aan. Ik moest hier weg voordat ik een file zou veroorzaken. Met mijn schoenen los, mijn riem bijna vast en alle andere spullen half in mijn tas gepropt en in mijn hand, strompelde ik verder naar een rustig plekje waar ik alles kon herstructureren en mijzelf weer fatsoenlijk kon aankleden.
Ik had nog een uur, ik keek om mij heen en zag winkels, heel veel winkels. Dus ik besloot weer deel te nemen aan de consumptiemaatschappij.
'See, Buy, Fly.'

Ik stond bij de kassa. 'Wat duurt dit lang', dacht ik. Ik keek naar achter, omdat mij neus daar naartoe getrokken werd. Daar stond een man, dik en bezweet. Vandaar die misselijk makende lucht. De man legde één voor één potjes met smeersels én een hele grote fles parfum op de band. Chanel, Platinum Egoïste. 'Maar waarom stonk hij dan toch zo?' Dit was iets waar ik even over na moest denken. Gelukkig had ik daar genoeg tijd voor aangezien er een file werd veroorzaakt door een Chinese vrouw die alleen beperkt was tot haar eigen taal, zowel in woord als schrift en dus niets begreep van de Nederlandse procedure die gehanteerd wordt bij het afrekenen met een creditcard. Ik besloot mij hierover niet op te winden of ongeduldig te worden. Dit kostte mij enige moeite, maar het lukte. Ik besloot het onaangename met het aangename te verenigen door mijn tijd te vullen met het verder denken over de onbekende, ruikende man die nog steeds achter mij in de file stond.
'Was de man alleen?' Ik dacht het wel. Hij stond daar namelijk alleen. 'Of toch niet? Misschien kocht hij dit wel voor iemand anders.' Aan hem te ruiken gebruikte hijzelf nooit een geur en aan zijn huid te zien voorzag hij die nooit met enig smeersel. Nu wist ik het, 'hij kocht het voor zijn vriend.' Een verzorgde lange dunne zakenman die hij had leren kennen toen hij achter de bakplaat stond en de zakenman een van zijn net gebakken hamburgers verkocht. Hij veegde het zweet onder zijn zwarte petje van zijn voorhoofd. Hun blikken kruisten elkaar. Het was liefde op het eerste bezwete gezicht. En de liefde werd beantwoord.
'Mag ik uw bordingpas zien, mevrouw?' Ik schrok wakker, ik was aan de beurt! Ik gaf de mevrouw mijn bordingpas, haalde mijn pas door de gleuf en drukte op OK. 'U heeft betaald.' Nu kon ik mijn reis weer voortzetten. Ik keek nog een keer achterom, naar de dikke man die nu aan de beurt was om zijn pas door de gleuf te halen en op OK te drukken. In gedachte nam ik afscheid van het het zware zwetende lijf, waarvan ik het echte verhaal nooit zal weten, niet eens zijn naam. Ik hoopte maar dat hij gelukkig was en liep verder.