Fortune Part II

Ik opende mijn ogen en sprong mijn bed uit. De computer aan en ging naar de pagina van Facebook. De volgende tekst staarde mij weer ongeduldig aan: 'magic fortune cookies, come back daily for a new fortune cookie.' Ik realiseerde mij dat dit het begin van een dagelijkse routine aan het worden was, een verslaving in spe. Ik bouwde de spanning op door eerst nog even thee te zetten en te douchen. Tijd om mezelf aan te kleden gaf ik me niet.
Ik ging weer half naakt zitten voor mijn laptop en pakte virtueel een Magic Fortune Cookie uit. Net zo makkelijk als gister.

Julie opened a fortune cookie and her fortune was: "Advancement will come with hard work."

Hier moest ik even over na denken. Ik was aan het studeren, of in ieder geval ik deed een poging tot. Concentratie is nooit mijn sterkste punt geweest, maar ik wilde dat tentamen wél halen. Dus ik kwam tot de conclusie dat dit wederom klopte als een bus. Het zal uiteindelijk wel een hoge mate van self fullfilling hebben, maar dat negeerde ik. Het was gewoon zo! Ik hoefde geen moment te twijfelen en klikte op 'publiceren'. En voelde mij weer goed.
Het begon te lijken op een soort zelf therapie, een hele goedkope en waarschijnlijk een van hele slechte kwaliteit, met een kortstondig resultaat. Maargoed kortstondig geluk is ook geluk dacht ik!

Dit was mijn fortune voor vandaag en ik besloot mij ernaar te gedragen. Ik hulde mijn lichaam in kleding en ging studeren, hard studeren.

Morgen weer.

Fortune

Ik kijk naar buiten en het regent, zoals elke dag deze week. Het lijkt er ook op alsof de dagen geen dagen zijn, maar verlengde avondschemeringen. Ik probeer maar te studeren.
Terwijl ik mij op mijn studie probeer te focussen, wat in de vroege ochtend beter lukt dan op welk ander tijdstip dan ook, open ik toch facebook. Het stemmetje wat zei: 'laat je niet verleiden, laat je niet verleiden, probeer je nou een een keer langer dan 10 minuten te concentreren, je kan het best dus laat je nou eens een keer NIET verleiden', was niet dominant genoeg. En voor ik het wist staarde de startpagina van facebook mij op een zielige manier aan. Ik staarde terug en wat mij gelijk opviel was te tekst: "Julie, do you want to know your fortune? Open a fortune cookie." Ach waarom niet ik zou best mijn fortune willen weten, zeker op dit moment. Even twijfelde ik: 'doe ik hieraan mee? Ja, ik doe hieraan mee.' Ik deed het, ik opende virtueel een fortune cookie. (Ik moet zeggen dat dit makkelijker is dan wanneer je een echt fortune cookie moet openen.) De computer vroeg nog of ik mijn fortune echt wilde publiceren en ik dacht JA, waarom niet. Dus klikte op 'publiceren', waardoor vervolgens de volgende tekst mij overtuigend aanstaarde op mijn beeldscherm: Julie opened a fortune cookie and her fortune was: "Your judgement is a little off at this time... rely on friends." Nu was ik op het punt dat ik mezelf de vraag moest stellen of ik dit zou moeten geloven? Ik analyseerde mijn situatie, de status van mijn 'zijn' en ik kwam tot de conclusie dat ik hier vandaag in zou geloven. Het zou me helpen. Ik dacht hier nog even over na en besloot het in de praktijk te brengen. Ik belde een vriend en het hielp, daarna belde ik nog een vriend en het hielp nog meer. Het werkte verslavend. Ik belde nog een vriend, maar die nam niet op. Jammer, die belt mij wel terug. Dat hoopte ik tenminste, omdat al deze goede adviezen en luisterende oren mij anders wel heel veel geld zouden kosten. Maar andere kant, geld maakt niet gelukkig.
Mijn gedachten waren steeds meer geordend en mijn 'zijn' werd ook weer duidelijk.
Gelukkig heb ik mij laten verleiden. Fijn.

Morgen open ik weer een fortune cookie!

Schrijven

Schrijven. Dat is iets wat ik lang niet heb gedaan. Ik realiseer het mij elke keer en toch gebeurt het niet. Heeft het geen prioriteit? Ja, dat heeft het wel! Waarom is het dan de laatste tijd niet gebeurd? Omdat het gewoon te druk was, te druk met andere dingen die ook prioriteit hadden, net zo veel als schrijven. Alleen het verschil was dat deze andere dingen een deadline hadden en schrijven in deze vorm niet. Lezen überhaupt mensen mijn blog wel? Je maakt dan een automatische keuze, die niet vaak bevredigend is.
Terwijl ik aan schrijven dacht en het niet deed heb ik mij vaak afgevraagd wat ik dan moet schrijven. Het komt en gaat. Het kan niet zomaar, de letters moeten vloeiend uit je pen komen doordat je inspiratie hebt en een onderwerp waarover je écht wilt schrijven. De laatste tijd is dat ook niet gebeurd, het kwam niet; het was even gegaan, weggegaan. Een block, een writersblock? Doordat er andere dingen mijn hoofd overgoten, was er geen plaats voor.

Maar dan nu toch, terwijl ik schoon schip maak, mijn gedachten probeer te ordenen en mijn leven probeer te maken zoals het beste bij mij past (waarbij je je vaak afvraagt wat nou echt het beste bij je past en wie je überhaupt zelf bent), moet ik hieraan denken: een gedicht, een van mijn lievelings, geschreven op een kaartje van Sas aan mij, mijn verjaardagskaart. Het is ook haar lievelings gedicht.


Wat is geluk

Omdat het geluk een herinnering is
bestaat het geluk omdat tevens
het omgekeerde het geval is,

ik bedoel dit: omdat het geluk ons
herinnert aan het geluk achtervolgt het
ons en daarom ontvluchten wij het

en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij
het geluk zoeken omdat het zich
verbergt in onze herinnering en

omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk
moet ergens en ooit zijn omdat wij dit
ons herinneren en dit ons herinnert.

Inschattingsfouten

'Volgens mij heb ik mijn geslacht verkeerd ingeschat toen ik moest aangeven of ik M/V was, kan je dat nakijken?'

'Nakijken ja hoe? Volgens mij kan jijzelf het best inschatten welk geslacht je bent, misschien moet je het zelf eerst even nakijken. De wc is aan de overkant van de gang.'

Hart voor de zaak

Meneer, waarom heeft u de vragenlijst niet ingevuld?

Nou ja als er een bom ligt moet ik die eerst effe opruimen, dat is mijn werk weetjewel.
Heb hem wel per mail vanuit de keet na dat bommetje verstuurd, niet gekregen?

Nee.

Op een gegeven moment heb ik namelijk tegen de jongens gezegd dat ik dat echt effe moest doen, maar dat bommetje kon niet wachten weetjewel.
Dus je hebt hem niet gekregen?

Nee.

Ja, dat internet ligt er wel eens uit in de Keet. Kut Keet!

Another Day at the Office

Terwijl ik achter mijn computer zit te dagdromen, valt mijn blik op mijn slordig rood gelakte nagels. Met deze staat van mijn nagels kan ik eigenlijk niet op mijn werk verschijnen. Maargoed het is vrijdag en dan is alles anders, ook op werk!
Arrow Jazz FM. Barry White; “I can’t get enough of your love babe”
Ik kijk naar buiten en zie links een viaduct van de snelweg, recht voor mij een stukje onbebouwde grond omsloten door een hekwerk en rechts een kantoor. Slotervaart.
Het is mooi weer buiten; de lucht is blauw, de zon schijnt en er staat een zachte wind. Een echte herfstdag. Naar buiten, dat wil ik. Dus ik besluit even naar buiten te gaan, Delftlandsplein. Het plein wordt omringt door een Lidle, Blokker, Kruitvat, Bruna, een Islamitische broodjes winkel, snackbar, leegstaande winkels en een Albert Heijn. Zoals altijd kies ik de Albert Heijn, waar ik, zoals altijd, eerst een jongen van de beveiliging moet passeren. Ik koop runderrookvlees licht gezout en een klein pakje yoghurt. Ik loop terug via dezelfde weg en passer een auto met ingeslagen ruit. Ik concludeer dat de TomTom nog steeds populair is, zeker als hij gratis is.
Terug achter mijn bureau. Arrow Jazz FM; het nieuws; de tafel van vijf is van de tv gehaald. ‘Gelukkig, dat hadden ze al veel eerder moeten doen’, denk ik.
De tijd gaat langzaam. Na een paar keer te telefoon opgenomen te hebben, standaard werkzaamheden te hebben verricht en nog een paar keer naar mijn nagels te hebben gekeken en mij afgevraagd te hebben waarom ik toch op deze manier naar mijn werk ben gegaan, is het dan eindelijk 17.30. Tijd om naar huis te gaan.
Al fietsend doe ik mijn ogen dicht en voel hoe de wind mijn haren raakt en de zon mijn gezicht.
Bij thuiskomst ga ik haastig op zoek naar de nagellakremover, gevonden. Met vers gelakte rode nagels, spring weer op mijn fiets op weg naar vrienden, eten, rode wijn en praten, heel veel praten.

Vrijdag!

"Wie lelijk durft te zijn, is pas echt mooi."

Toscane, VPRO

De Schoenmaker

Het is laat, later dan ze gehoopt had thuis te zijn. Nu moest alles sneller dan ze had bedacht. Snel een jurk zoeken uit de berg die al dagen naar haar staarde en smeekte om opgevouwen, gewassen of opgehangen te worden.
Gevonden.
Nu die schoenen, waar ze al weken een extra gaatje in moest laten maken. Ze keek op haar horloge, 16.33. Snel, de schoenmaker. Ze sprong op haar fiets en fietste totaal de verkeerde kant op. Snel omdraaien, maar in alle haast bleef ze met haar, nu nog te losse, hakken hangen achter haar trapper. Daar lag ze op de grond, de tranen branden achter haar ogen. Zie je wel zo'n dag dat alles verkeerd gaat. Gister dacht ze nog terwijl ze over de grachten fietste, 'het zou vreselijk zijn als ik nu aangereden wordt en van mijn fiets val en dat ik dan ook nog verlamd ben en dus nooit meer kan lopen, nooit meer.' En daar lag ze nu, op de grond in een moeilijke knoop met haar fiets, en ze was niet eens aangereden. Het enige wat ze dacht was snel opstaan en doen alsof er niets gebeurd was, niets. De eerste trappen waren moeilijk, ze voelde de pijn en keek naar haar rechtervoet, een schaafwond. Nee! Eindelijk aangekomen bij de schoenmaker, trok ze gelijk haar hakken uit. Op bloten voeten met half rood gelakte nagels en een schaafwond, stond ze op de koude plavuizen te wachtte op haar beurt. Eindelijk. 'Zulke kleine gaatjes kunnen we niet maken, probeer het maar met een spijker'. Langer dan een minuut was ze stil en keek de vrouw hulpeloos aan. Ze had moeite om haar frustratie en tranen van pijn te bedwingen, maar ze deed het. Ze bedankte de vrouw, trok de nog steeds te losse hakken aan en strompelde de winkel weer uit.
Fietsen. Pijn in haar knie.
Op zoek naar een spijker en hamer, het lukte. Daar stond ze, met hakken die nu precies paste, echter wel pijn deden door haar gehavende blauwer wordende voet.
In haar onderbroek stond ze voor de te kleine spiegel en bekeek haarzelf. Ze voelde nu de pijn echt goed, op allebei de knieën leek iets blauwigs te komen. Geen blote benen vanavond. Vreselijk, dacht ze, maar het kan altijd erger. Ze kon nog lopen, misschien iets minder soepel door de blauwe knie, maar niet verlamd. Gelukkig.

Een meisje met de mooie jurk

Terwijl ik ver weg de zee op kijk en naar het geluid van de golven luister, droom ik weg, heel ver weg. Op de achtergrond hoor ik geruis van pratende mensen en spelende kinderen.

Abrupt word ik uit deze ontspannen sfeer gehaald.

'Wat doe jij?'

Ik kijk omhoog en zie het blondharige hoofd van een meisje van vijf boven mij hangen.

'Ik ben een beetje aan het slapen', antwoord ik.
'Waarom?', vraagt het meisje.
'Omdat ik een beetje moe ben', zeg ik.
'Waarom', vraagt ze weer en wacht mijn antwoord niet af.
'Kijk, ik heb een mooie jurk aan', zegt ze.
'Heel mooi, net een prinses', antwoord ik zeer serieus.
'En wat heb je aan?', vraagt ze.
'Nou een bikini heet dat, een soort zwempak', zeg ik.
'En wat heb je verder aan?', vraagt ze.
'Een spijkerbroek en een wit shirt', antwoord ik en wijs ze aan.
'Wel echt lelijk, ik heb tenminste een mooie jurk, heb jij wel jurken', zegt ze.

Met een meisje van vijf ga ik niet in discussie, dus ik negeer haar mening over mijn kleding, die ik zelf wel mooi vind en antwoord: 'ik heb heel veel jurken.'

'Wat voor dan, welke kleuren?', vraagt ze.
'Een rode, zwarte, blauwe en nog een zwarte', antwoord ik.
'Ook best wel lelijk, mijn jurk is tenminste mooi', zegt ze terwijl ze aan haar jurk trekt en een rondje draait.

Haar jurk is overigens geen jurk maar een witte omslagdoek van haar moeder die om haar kleine lichaam gedrapeerd is.
Maargoed ook dit negeer ik weer en antwoord: 'Inderdaad, jouw jurk is de mooiste.'

Stil was het. Het meisje staarde mij aan en wiebelde wat heen en weer, maar er kwam geen nieuwe vraag. Het goede moment om mijn ogen weer te sluiten.

'Heb jij ook zon in je huis'?

Ik doe mijn ogen open en weer zie ik het blonde hoofd van het meisje vragend boven mij hangen.

'Ja, ik heb ook zon in mijn huis, als de zon tenminste schijnt, want als het regent dan is er geen zon en ook niet in jouw huis', antwoord ik.
'Echt niet, als ik zon in mijn huis heb, heb jij dat niet in jouw huis, want er is maar een zon en die kan niet in jouwes en mijnes tegelijk schijnen, dus', antwoord ze.
'Nee, er is maar een zon en die schijnt op iedereen en als het nacht is schijnt de zon niet maar wel op alle mensen aan de andere kant van de wereld', antwoord ik als een juf.
'Niet waar, jouw huis is toch lelijk, dus jij hebt geen zon', antwoord ze weer.

Stilte....

Gelukkig word ik gered door het bellen van mijn telefoon. Ik moet weg.
Ik doe mijn lelijke spijkerbroek aan, ga naar mijn lelijke huis waar nooit de zon schijnt en laat het meisje met haar mooie jurk achter op het strand.

Paris, je t'aime

We liggen in bed en luisteren naar de regen die via de hoge ramen en de groene bladeren op de tegels van de binnenplaats valt.

Ik onderbreek de stilte.

'Het is onze, douze, treize, quatorze, quinze, seize ...'

'Oja!'

'Die Fransen doen echt moeilijk eigenlijk, wij trouwens ook!'

'In Japan zeggen ze gewoon; tien-een en dat is dan elf, tien-twee enzo..'

Nu wisten we iets wat we dagen niet wisten, eindelijk!

We vielen in slaap en de regen bleef wakker, St. Germain des Pres.

In de wc

'Wat vind je van mijn bil eigenlijk?', vroeg een collega terwijl we voor de spiegel in de wc stonden.
'Nou ja, huh, ja gewoon', antwoordde ik.
'Vind je hem niet te nadrukkelijk aanwezig?', vroeg ze nu.
'Nou tja misschien inderdaad een beetje nadrukkelijk aanwezig, een heel kleine beetje bedoel ik dan, maar niet dat mensen massaal zullen omkijken', antwoordde ik.
'Vind hem eigenlijk wel iets te rond of niet?'
'Nou, een beetje rond maar niet 'te', gewoon goed denk ik', antwoordde ik.
'Maar ik moet wel wennen aan de kleur', zij ze.
Dit snapte ik niet, wat maakt de kleur van je bil nou uit, die is toch altijd ongeveer hetzelfde? Misschien bedoelde ze de kleur van de broek of rok die haar bil zo nu en dan bekleed?
Ik keek haar ongemakkelijk vragend aan.
'Nou ja goed, ik kan in ieder geval weer goed zien en aan het montuur van de bril zal ik vast wel snel wennen' en ze verdween de wc in.

Beminnen

‘Wanneer ben jij voor het laatst bemind’, vroeg de man met de krullen iets te enthousiast aan zijn buurvrouw op het terras.
‘Nou ja, huh, moeten we het nu gelijk daarover hebben? Ik ken je net’, zei ze en ze nam zenuwachtig een slok van haar koffie verkeerd decafé.
‘Wat saai zeg’ en porde zijn vriend grijnzend in zijn zij. ‘Dan vraag ik het aan die roodgestifte vriendin van je.’ ‘Wanneer ben jij voor het laatst bemind?’, vroeg hij dwingend.
‘Te lang geleden’, antwoordde ze lachend en nam een trekje van haar sigaret.
‘Hoe weet je nou of je bemind bent of wordt?’ Het enige wat je zeker weet is dat je zelf iemand bemint, maar of het de ander zijn intentie is om jou te beminnen zal je nooit weten ook al voel je je wel bemind’, voegde de saaie vriendin eraan toe om het gesprek nog enige inhoud te geven.

Hier werd even bij stil gestaan maar niet op in gegaan. De drank vloeide al enige uren rijkelijk door hun anderen, waardoor de behoefde er niet was om hier noch serieus noch filosofisch noch intellectueel op in te gaan. De roodgestifte vrouw besloot om hier echter wel oppervlakkig op in te gaan.

‘Wanneer heb jij voor het laatst bemind’, vroeg ze flirterig terug.
‘Ik weet niet of je het beminnen kon noemen de laatste keer, maar ik ben er wel toe in staat’, antwoordde hij. Zullen we anders vanavond na het eten bij mij thuis nog een jointje roken en een lekker chocolade taartje eten?’, vroeg hij doelgericht.

De saaie vriendin van de roodgestifte vrouw nam afscheid en even later de vriend van de man met de krullen ook.

Dit was het begin van het einde. De nacht was zwoel en de drank in overvloed. Er werd geen blad meer voor de mond meer genomen en de gestifte vrouw en krullende man eindigen zo gezegd zo gedaan bij hem op de bank om de oppervlakkigheid van de avond door te zetten.

Die nacht beminden ze élkaar.

Mijn Maan

boom

Hij ligt op zijn rug
in het hoge gras en
denkt aan alles
en meer

Hij luistert naar de spelende blaadjes aan
de bomen die
heen en weer bewegen op het ritme van
de wind en kijkt naar
de wolken die rommelige figuurtjes vormen.

Even was alles niets en niets
alles
de rust vond zijn lichaam terug.
Even.

Een Man met de Harp

Hij zocht zorgvuldig een plekje uit
in de schaduw,
zijn vingers streelden zelfverzekerd maar teder
de snaren van zijn harp.

De zachte klanken vulden het plein, en
de oren van voorbijgangers.
Soms bleef er een staan,
beloonde de man, en
soms niet.

Aan het eind van de dag,
toen het hele plein in schaduw gehuld was,
pakte de man zijn harp en de
losse munten die hij verdiend had. De man
keerde terug naar zijn zwangere vrouw die op hem
zat te wachten met eten die zij
gekocht had van zijn verdiende geld.

De volgende dag weer.
Dagen, weken, maanden
Jaren.

Het leven, Italïe

Zittend in TL-licht aan de keukentafel, Italiaans kitsch, denk ik terug aan de dag terwijl ik af en toe een vlieg van mij afsla.
Het zwembad, 11.00. De man, één van de twee, liet een stevige iets te harde beat uit de boxen van zijn I-Pot komen. Hij keek voldaan naar hoe wij voorzichtig toploos een bal overgooide in het water en nam een trekje van zijn sigaret terwijl hij zijn behaarde borst redelijk ritmisch op de beat bewoog. Een tafereel wat in Salou niet op zou vallen, maar hier niet op zijn plek was. 'We zijn toch een beschaafd gezin', fluisterde ik herhaaldelijk mezelf in totdat ik het weer geloofde. Ik besloot het los te laten en mij vredig in deze situatie te laten rusten. Ik liet mij dan ook volledig gaan op de opblaasbare orka's en zeehonden totdat ik als een wild kind doodmoe mijn lichaam moest laten rusten op de ligstoel. Nog nooit had ik zo mijzelf kunnen zijn. Dit was het vrije leven. Vogelvrij.
Zo zijn er nog vele uren voorbij gegaan. Roodverbrand en rozig door de zon hebben we afscheid genomen van het bad om te eten, onder andere verse tomaten uit de tuin van Sergio, de heer des huizes. Uitzicht over de bergen, oude huizen en electriciteitskabels.
Voldaan ben ik in slaap gevallen met het geluid van krekels en de portable airco op de achtergrond om de volgende dag weer in vrijheid te kunnen zijn.

Schiphol en een man

De douane. Mijn laptop uit mijn tas. 'Mevrouw, laptop open, wijder.' Mijn sieraden af en mijn riem uit mijn broek. Mijn broek zakte af. Alles één voor één door het röntgenapparaat. Met mijn hand hield ik mijn broek omhoog terwijl ik door het poortje liep. Het piepte. 'Shit, wat kon het zijn? Alles van waarde en metaal lag al op de band.' 'Mevrouw, uw schoenen uit.' Na dit vriendelijke verzoek, trok ik mijn schoenen uit, liep weer terug naar waar het begon en legde ze ook op de band. Tweede poging. Op mijn blote voeten met een broek bijna hangend op mijn knieën passeerde ik het poortje voor de tweede keer. Geen piepend geluid, het waren mijn schoenen. Ik verzamelde zorgvuldig doch gehaast al mijn spullen, deed mijn riem weer in mijn broek en trok mijn schoenen aan. Ik moest hier weg voordat ik een file zou veroorzaken. Met mijn schoenen los, mijn riem bijna vast en alle andere spullen half in mijn tas gepropt en in mijn hand, strompelde ik verder naar een rustig plekje waar ik alles kon herstructureren en mijzelf weer fatsoenlijk kon aankleden.
Ik had nog een uur, ik keek om mij heen en zag winkels, heel veel winkels. Dus ik besloot weer deel te nemen aan de consumptiemaatschappij.
'See, Buy, Fly.'

Ik stond bij de kassa. 'Wat duurt dit lang', dacht ik. Ik keek naar achter, omdat mij neus daar naartoe getrokken werd. Daar stond een man, dik en bezweet. Vandaar die misselijk makende lucht. De man legde één voor één potjes met smeersels én een hele grote fles parfum op de band. Chanel, Platinum Egoïste. 'Maar waarom stonk hij dan toch zo?' Dit was iets waar ik even over na moest denken. Gelukkig had ik daar genoeg tijd voor aangezien er een file werd veroorzaakt door een Chinese vrouw die alleen beperkt was tot haar eigen taal, zowel in woord als schrift en dus niets begreep van de Nederlandse procedure die gehanteerd wordt bij het afrekenen met een creditcard. Ik besloot mij hierover niet op te winden of ongeduldig te worden. Dit kostte mij enige moeite, maar het lukte. Ik besloot het onaangename met het aangename te verenigen door mijn tijd te vullen met het verder denken over de onbekende, ruikende man die nog steeds achter mij in de file stond.
'Was de man alleen?' Ik dacht het wel. Hij stond daar namelijk alleen. 'Of toch niet? Misschien kocht hij dit wel voor iemand anders.' Aan hem te ruiken gebruikte hijzelf nooit een geur en aan zijn huid te zien voorzag hij die nooit met enig smeersel. Nu wist ik het, 'hij kocht het voor zijn vriend.' Een verzorgde lange dunne zakenman die hij had leren kennen toen hij achter de bakplaat stond en de zakenman een van zijn net gebakken hamburgers verkocht. Hij veegde het zweet onder zijn zwarte petje van zijn voorhoofd. Hun blikken kruisten elkaar. Het was liefde op het eerste bezwete gezicht. En de liefde werd beantwoord.
'Mag ik uw bordingpas zien, mevrouw?' Ik schrok wakker, ik was aan de beurt! Ik gaf de mevrouw mijn bordingpas, haalde mijn pas door de gleuf en drukte op OK. 'U heeft betaald.' Nu kon ik mijn reis weer voortzetten. Ik keek nog een keer achterom, naar de dikke man die nu aan de beurt was om zijn pas door de gleuf te halen en op OK te drukken. In gedachte nam ik afscheid van het het zware zwetende lijf, waarvan ik het echte verhaal nooit zal weten, niet eens zijn naam. Ik hoopte maar dat hij gelukkig was en liep verder.

Bereisd

Zondag, we gaan met het openbaarvervoer naar Wijk aan Zee. Omleidingen op het rechtstreekse traject van Amstedam Centraal naar Beverwijk. Dat werd overstappen, dachten we en dat was ook zo. Op internet hadden we uitgezocht welke overstap we het beste konden maken en hoe laat. Op Centraal aangekomen namen we de trein naar Haarlem, dit ging smooth. In Haarlem aan de conducteur gevraagd of de trein echt niet naar Beverwijk zou gaan en het antwoord was 'nee'. 'Ga je lekker naar de zwarte markt meissie?' Mijn antwoord was dit keer 'nee'. 'Naar Wijk aan Zee, gaan we'. Deze conducteur was erg behulpzaam en begon uit te leggen alsof zijn leven ervan af hing hoe we moesten gaan, steeds hetzelfde maar dan op een andere manier. Bij de eerste uitleg snapte ik het al. Soms nemen mensen hun baan echt té serieus, dacht ik terwijl ik terug liep naar mijn partner in crime. Driehuis, daar moesten we overstappen op een bus naar Beverwijk. Driehuis? Nog nooit van gehoord! Maargoed we gingen ervoor en daar stonden we in Driehuis. En nu? We werden begeleid naar een touringcar. Het leek net op een schoolreisje, alleen zaten er nu geen kinderen in de bus, maar volwassenen die opgewonden waren over hun aankomende bezoek aan de zwarte markt.

De bus stopte bij het station van Beverwijk, waar de volgende bus naar Wijk aan Zee al op ons stond te wachten. Fijn! We kwamen aan in Wijk aan Zee, het dorpje onder de rook van de hoogovens. We maakten een strandwandeling en lieten het stadse leven uit onze lichamen waaien. De dag eindigde op de zolderkamer bij tante en oom, woonachtig te Wijk aan Zee, om de volgende dag nog een keer te proeven van de zoute lucht, de mooie duinen en het geluid van de natuur. Echter, deze dag eindigde weer op het Centraal station van Amsterdam met de constatering dat onze fietsen niet meer op de plaats stonden waar we ze achter hadden gelaten. Weggeknipt. Dit was uiteraard minder prettig. Daar stonden we, geïrriteerd en terugdenkend aan het rustgevende geluid van de zee en de wind door de bomen. 'Dit kon niet waar zijn', maar het was waar, dit was de waarheid. Dit was het leven in de drukke stad met te veel fietsen per m². We wisten wat ons te doen stond; een bezoek aan AFAC, het fietsenkerkhof van twee voetbalvelden groot gelegen in het Westerlijk Havengebied. Dit maakte dat we gelijk weer geïntegreerd waren in het stadse leven, ons leven.

Under Construction

Er ligt een brief op mijn deurmat, die mij verteld dat ik de gelukkige eigenaar zal worden van een nieuw keukenblok  en een nieuwe wc pot! De brief verteld mij ook dat ik mijn hele keuken incl vloerbedekking (mijn bloedig gelegde zwart wit geblokte zeil) leeggehaald moest worden en de wc ook. Daar had ik minder zin in, maar ik deed het. En het kon wel eens zeer stoffig worden! Dus nadat ik alles had ingepakt in dozen, ben ik het gevecht aangegaan met het afdekzeil. Elke keer als ik het zeil om mijn bank probeerde te draperen kwam er weer een zuchtje wind die het dunne lichte plastic omhoog deed waaien. Na de derde poging zat het zeil provisorisch  om mijn witte bank. Het zat eromheen en daar ging het om, de 'hoe-vraag' in deze deed er niet toe. Ik verliet mijn in dozen en plastic verpakte huis. Hier kon ik niet meer verblijven, dus bepakt en bezakt naar mijn nieuwe slaapplaats. Mijn nieuwe slaapplaats voorzag mijn computer helaas niet van een internetverbinding, afgesloten van de buitenwereld en van mijn blog dus. Nu op mijn andere nieuwe slaapplaats ben ik weer in de lucht en kan ik mijn ongeduldig wachtenden letters tot een verhaal niet alleen aan mijzelf maar weer aan iedereen laten zien. Ik zeg altijd maar zo: 'een dag niet geschreven, is een dag niet geleefd!' 

Groene Vrede

2 september 1971, Vancouver. Greenpeace is een feit. Deze strijdkracht werd opgericht om te protesteren tegen mogelijke kernproeven bij Alaska. Later werd het schip 'Sir William Hardy' gekocht en omgedoopt in de inmiddels wereldberoemde 'Rainbow Warrior'. Na een periode van soms heftige protesten om de groene vrede te bewaren, werd er teruggeslagen. Op 10 juli 1985 ontploften er twee bommen in de romp van de Rainbow Warrior. Hierbij kwam een bemanningslid om, omdat hij zijn fotomateriaal wilde redden. Door de enorme impact die deze gebeurtenis had, werd de groep nog hechter. Uiteindelijk is het schip gezonken, maar niet de kracht om verder te gaan. Inmiddels is Greenpeace een van de grootste organisaties als het gaat om het redden van het milieu.
Dit najaar gaat de documentaire 'The Waiheke Connection' in première. In deze documentaire wordt het leven van de, inmiddels ouder geworden, bemanningsleden gefilmd die nu samenleven op het eiland Waiheke in Nieuw-Zeeland. Middels prachtige beelden van toen vertellen zijn hun persoonlijke verhaal over de soms emotionele ervaringen en zetten zij bij sommige gebeurtenissen hun vraagtekens.
De documentaire is geregisseerd door Suzanne Raes. Zij schreef tevens het scenario, samen met Renske de Zwart. De muziek wordt gemaakt door Joris Oonk. IDTV Docs produceert de documentaire in coproductie met de NPS.

Mijn Zee

Gevangen door duinen,

vrijgevochten oeverloosheid,

onbezorgde blauwe rust,

een diepte van

verlangen.

Oneindig zwemmen

met de stroming mee,

laten wegvoeren en weer

aanspoelen, om

weer verder te gaan.

Gebronsd

De fiets op de pont naar het IJplein om vervolgens de reis voort te zetten naar Durgerdam. De UV stralen probeerden gewillig door te dringen tot de opperlaag van onze huid, heerlijk. Toen M. vroeg of ze de zonnebrand mocht en mij ook wilde insmeren, moest ik opeens terugdenken aan een fragment uit onze reis naar Azië vorig jaar.

"Bij terugkomst in het 'resort' werd met grote verbazing en nog grotere schrik door een van de receptiedames de opmerking gemaakt; 'you turned black today!!!!' Alsof ik een enge ziekte had. Maar dat snap ik wel want voor hun is turned brown al heel erg laat staan turned BLACK! Aziaten houden namelijk niet van bruin, maar meer van wit, spierwit. In de drogisten moet je dan ook oppassen dat je geen whitening lotion koopt.
Het enige wat ik dacht was: 'voor al die inspanning ben ik eindelijk rijkelijk beloond' Oleeee olee bronzeeeeeee en ik kon weer lekker slapen!
Helaas denkt M. daar anders over, want die bekommert zich zeer goed om mijn decolleté'tje (3 keer per dag krijgt hij een smeerbeurt), want ze wil namelijk niet over 15 jaar met een vriendin gezien worden die een gerimpelde decolleté heeft! That's where friends are for!"

A House with a View

Worst

15.53, de telefoon.


“Lief, ik sta nu met drie worsten in mijn hand, maar welke moet ik nemen?”

“Je bent toch bij de slager, hoe kan je dan met drie worsten in je hand staan?”

“Nee, ik ben bij de Albert Heijn, de slager was dicht.”

“Kut, ok. Welke worsten zijn het, het moet namelijk zo’n salami worst zijn.”

“Nou ja ze hebben hele moeilijke namen, Fuet een beetje Spaans ofzo. En nog meer zoals dat.”

“Het moet niet zo’n droge worst zijn in ieder geval, wel een beetje een zachte zoals chorizo of salami. Dus.”

“Ze zien er wel een beetje droog uit, Jul.”

“Neem jij maar welke je lekker lijkt, maakt mij niet uit.”

“En er staat op het etiket van die Fuet ‘100% varkensvlees, zachte smaak met aanwezige aroma’s door de harde schimmelkorst’, maar er zit helemaal geen schimmel op de korst, Jul!”

“Maakt mij echt niet uit.”

“Oh, echt moeilijk joh, ze lijken van de buitenkant ook allemaal zo op elkaar, behalve dan dat de een schimmeliger is dan de ander. Allemaal van die dunne kleine worstjes.”

“Ja...”

“Ik neem er wel twee, dan is er tenminste één lekker. Maar wel een dure maaltijd zo, moeten we maar voor twee dagen koken, Jul. Moet ik dan ook meer van die vleestomaten kopen?”

“Ja dat moet, maar nu moet ik echt verder. Succes.”

“Ok, dag.”

W C Wijsheid

Terwijl ik gister op de wc zat bij een vriendin, viel mijn oog op de tegeltjes aan de muur. Ik nam de tekst in mij op, dacht er al zittend overna en kwam tot de conclusie dat het recht uit het leven gegrepen was en het klopte. Dit was het, de wijsheid van het leven op een tegel, eigenlijk zo simpel.

Regen

Daar zit ik. 42 jaar, Vrouw, 2 keer gescheiden, diazepam 10 mg, 3 hoog achter, Indische Buurt.

De regen. Een spoor van natheid leidt naar de oude rood fluwelen bank van mijn overleden tante. Ik gebruikte mijn laatste vloei. Drum Halfzwaar.
Haren, klevend op mijn wangen. Zwarte randen mascara om mijn vermoeide ogen. Mijn te grote HEMA onderbroek zelfs nat. Een verzopen kat.
Ik staar, een half uur, naar het stinkende verdorde veldboeket in de hoek van mijn kleine huiskamer. Het water is al bruin geworden en er staat een laagje schimmel op.
Ik kom tot de conclusie dat de vaas veel te klein is. Geen gezicht.
Ik schrik, kijk naar mijn been. Mijn drie jaar oude irritante Jack Russel, Chanté, staat tegen mijn been te rijen alsof zijn leven ervan af hangt. Ik schop hem dezelfde hoek van de kamer in als het veldboeket. De vaas stuk, maar hij was toch te klein. Bovendien lelijk. Jammer dat Chanté niet gestreeld is door een scherf met als gevolg een enkele reis naar de hemel.

Nu moest ik echt de bloemen weggooien.

As op de grond. Gooide mijn halfzware rakker in de overvolle asbak.
Ik zette de douche aan. 40 graden. De hete stralen water raakten ongecontroleerd mijn onderkoelde spierwitte huid. Zachtjes liet ik water in mijn mond lopen en masseerde met mijn pezige vingers head & shoulders shampoo in mijn gepermanente haren.
Daar stond ik, een uur. Waarom?
Gerimpeld met inmiddels een lichaamstemperatuur van 40 graden ben ik de douche uitgestrompeld. Voorzichtig droogde ik mijn zielige lichaam af met de te harde handdoek. De wasverzachter was al weken op.

Ik lig op mijn bed, naakt, en staar naar de scheuren in het plafond van mijn boven woning. Mijn ogen vielen dicht, moe was ik, oververmoeid. Ik word wakker door het koude trekken van mijn huid. Kippenvel. Het was inmiddels donker buiten en de regen liet zijn druppels ritmisch op mijn dakraam neer.

Ik keek in de spiegel en zag dat de zwarte randen om mijn ogen zich niet hadden laten wegspoelen door het warme water. Altijd hetzelfde met die waterproof mascara! Ik zag eruit als een overwerkte crackhoer die dagen niet gegeten had. Dat laatste was waar. Ik haalde voorzichtig de zwartheid van mijn inmiddels blauwe wallen, schoof mijn vale badjas in en trok mijn berenpoten aan.

Eten moest ik, mijn lichaam voeden. Mijn maag draaide zich om bij het idee. Maar het moest, zo kon het niet langer. Ik deed mijn keukenkastje open. Het scharnier moest nog steeds gemaakt worden. Op een blik UNOX knakworsten, een pot groenten van HAK en goedkope leverworst na, was het kastje leeg. Brood, was er nog brood? Ik opende de broodtrommel in de hoek van mijn aanrecht. Muizen hadden geproefd van het laatste brood. In alle haast was de broodtrommel op een kier blijven staan vanmorgen. Geen brood dus. De koelkast. Een eenzaam blikje Best bier, een pot mayonaise en een pak zeebanket.

Dat was het.

Ik stak het gaspitje aan met mijn Parship aansteker, die ik gratis bij de inschrijving kreeg. Zachtjes liet ik de knakworsten in mijn steelpan vallen. Starend in de vlammen, stopte ik een voor een het smakeloze zeebanket in mijn mond.
Daar zat ik weer op dezelfde rood fluwelen, nu ook nog natte, bank met een bord knakworsten, een berg mayonaise en een blikje bier. Alleen.
Het geluid van RTL Boulevard knalde de tv uit nietszeggend mijn oren in. Kon ik maar even met iemand praten. Gewoon.
De laatste knakworst trotseerde met moeite mijn slokdarm en ik nam het laatste eenzame slokje bier.
De bloemen en wrakstukken lagen nog steeds in de hoek en Chanté rende hijgend heen en weer door de te kleine huiskamer. Ik liet het voor wat het was. Ik slenterde naar mijn bed, struikelde over mijn berenpoten en belandde in mijn twijfelaar. Ik schoof mezelf onder mijn paars satijnen dekbed en viel in een diepe slaap.

Een eenzame nacht. Weer.

In mijn dromen kwamen schimmen van de dag voorbij.
Vanmorgen om 10.00 spraken we af, Rini en ik.
Onze derde date. Nice and slow.
Zoals altijd had ik haast. Zonder te eten sprong ik op mijn verroeste fiets. 10 mg.

De Heineken Hoek, Leidseplein, 10.20.
Gehaast gooide ik mijn fiets tussen de anderen. Trok mijn zwarte minirok naar beneden en galoppeerde opgewonden op mijn vertrapte cowboylaarzen naar binnen. Daar zat Rini, bij het raam. Een tengere man, oorbelletje, gouden schakel, snorretje, blond, grijze ogen, brons, glazenwasser.
We zaten tegenover elkaar. Appeltaart mét slagroom en een dubbele espresso met twee zakjes suiker. Ik probeerde zijn blik te zoeken en ik had hem.
Waarom kuste hij mij niet passioneel zoals de voorgaande twee afspraakjes? Hij was toch verliefd op mij? Vorige week had hij nog een prachtig veldboeket laten bezorgen met de tekst 'voor altijd de jouwe, -x- je Rien'. Ik probeerde zijn blik vast te houden en voorzichtig vroeg ik of er misschien iets was; stonk ik uit mijn mond, was mijn rokje te strak, verkeerde schoenen, andere kleur lippenstift? Even was het stil. Verdomd stil.
Zie je wel ik stink.
Rini keek weg. Hij mompelde iets en ik zei dat ik hem niet verstond. Nogmaals kwam er een gorgelend geluid uit zijn mond, maar deze keer iets duidelijker.
'Cin, ik ben toch verliefd geworden op Wendy, Sorry.'

He'd rather dance with Wendy. Dus.

Wendy zat in hetzelfde speeddate rondje die donderdagavond vijf weken geleden. Hoe kon ik zo stom zijn!
Ik stond op, trok mijn rokje naar beneden en stoof zonder iets te zeggen de deur uit. Pakte mijn fiets en keek nog één keer om. Daar zat Rini, de lul, nog achter het raam rustig zijn warme chocolademelk te drinken met slagroom, waarvan de helft in zijn snorretje bleef hangen. Hij keek. Ik stak mijn middelvinger op, vloekte en fietste weg.

Vervolgens fietste ik de halve dag doelloos rond op het ritme van de beat en de gouden stem van Marco B., 'Dromen zijn bedrog'.

Het regende.

Weer was ik in de steek gelaten. Wat is er toch met mij? 3 maanden geleden liet Barry mij ook al in de steek voor Priscilla en daarvoor Glenn voor Lucinda.

Dit was het dan, wat een kut leven. 2x 10 mg.

Verschil

00.15.
“Juul, wat is het verschil tussen ‘De’ en ‘Te’ eigenlijk? Bij het uitspreken raakt je tong namelijk precies dezelfde plek op je verhemelte. Maar toch klinkt het anders. Vreemd toch?”

Na veel De Te Te De te ddde de te ttte te hebben gerepeteerd, als een soort drumstel, was de conclusie dat er bij het uitspreken van ‘Te’ meer lucht ontsnapt bij het zachtere aanraken van het verhemelte met de tong dan bij de harde ‘De’. De tong streelt dan luchtdicht en stevig tegen de hemel van de mond.
Opgelost was het en we konden weer ons hoofd laten rusten om een uur later gewekt te worden door de beat van rock muziek en het lachen van de bovenbuurman.

7.15, de wekker.

De nacht was kort.

Een begin

Zij plant een zaadje, in afwachting op groei. Water geven, elke dag.

Zoals een letter een woord maakt, een woord een zin, een zin een verhaal en meerdere verhalen een blog, elke dag.