Mislukken = succes?

Comments (7)

Hans van Zeeland
Adviseur bij en mede-eigenaar van communicatieadviesbureau 'Open Deuren', Tilburg
See all Hans’s activity »
Follow Hans
Mislukken is gewoon mislukken. Sorry, ik kan het niet mooier maken. Iets anders is dat je van mislukkingen heel veel kunt leren. En weer iets anders is dat je niet kunt mislukken als je nooit wat probeert.

Mislukken is gemakkelijk te herkaderen tot iets positiefs. In de kern blijft het 'Jammer', 'Leuk geprobeerd' en 'Probeer het nog eens'.
Posted 1 day ago | Reply Privately

Henk Feenstra
Op zoek naar een uitdaging, waar ik mijn creativiteit in kwijt kan!
See all Henk’s activity »
Follow Henk
Dat klopt op zich wel. Mislukken=Mislukken maar is ook succes. Want uiteindelijk vind je wel een manier ergens op. En ik heb ook wel eens gehoord dat je altijd failliet moet gaan een keer voordat je heel erg succesvol wordt. Denk meer dat daar de onderliggende toon in zit van als je niet weet hoe diep het dal is dan weet je ook niet hoe hoog de heuvel is. (of zo iets :)).
Maar zoals Hans als zegt. Als je geen fouten maakt kom je ook niet verder.
Dus om een lang verhaal kort te maken. Na mislukken komt uiteindelijk succes :)
Posted 1 day ago | Reply Privately

Julie de Ruijter
Writer/ Blogger, Photographer, Student Social Psychology
See all Julie’s activity »
Uiteindelijk is mislukken succes, zolang je maar iets (positiefs) leert uit de 'mislukking', dat je vervolgens weer kan gebruiken voor je verdere (succesvolle) ontwikkeling. Dan is dat je succes. Als je denk ik niets leert of iets positiefs kan halen uit de 'mislukking' blijft het inderdaad een mislukking en kan het niet worden omgezet tot succes. Ik denk dat het per persoon verschilt hoe er met 'mislukken' omgegaan wordt.
Posted 1 day ago | Delete comment

Carmen Smallegange
Independent Professional Training & Coaching Professional
See all Carmen’s activity »
Follow Carmen
The person who doesn't make mistakes is unlikely to make anything
(Paul Arden)
Posted 1 day ago | Reply Privately

Eelko Vooijs
Informatiemanager at Reclassering Nederland / NLP coach / www.eelkovooijs.nl
See all Eelko’s activity »
Follow Eelko
mislukken = mislukken of mislukken = succes / feedback

Blijkbaar is het gelet op de reacties een keuze. En welke keuze bidt dan het meeste perspectief? Ik weet wel wat ik kies te geloven...

gr. Eelko
Posted 1 day ago | Reply Privately

Karin Reichrath
Owner Karin Reichrath Organisatie- en communicatieadvies, interimmanager KAM, P&O, connector
See all Karin’s activity »
Follow Karin
Maak van een mislukking de start van je volgende succes.
Posted 2 hours ago | Reply Privately

Ed Veldman
Dj-Entertainer / Master Networker / Organisator at PLM Entertainment & Events
See all Ed’s activity »
Follow Ed
Wanneer mislukken hetzelfde is als het maken van een grote fout of een reeks van fouten, dan kun je hiervan heel veel leren. Je zult niet meer dezelfde fouten maken en daardoor komt het succesmoment dichterbij. Maar dan moet je er wel voor gaan, anders betekent 'mislukking', einde verhaal.
Posted 27 minutes ago | Reply Privately

Als er een olifant over de dam is volgen er meer

4 mei. In alle haast vertrok ik bij degene waar ik snel een hap naar binnen had gepropt. Als een bliksemschicht passeerde ik vloekend hordes mensen die ook de koningin wilden bewonderen. ‘Waar was ik aan begonnen? Ik ga nooit naar de Dam!’, mopperde ik in mezelf. Ik wierp mijn fiets tegen de eerste de beste paal, pikte vriendinnen op en we galoppeerden op onze hakken naar de Dam. Het was iets voor acht en we stonden dus redelijk achteraan de massa. Op een enorm scherm konden we zien wat er voor ons zich afspeelde. Net een openluchtbioscoop.
20.00. Het Taptoesignaal. 2 minuten stil zijn was de bedoeling. Zoals altijd keek ik naar de grond en probeerde ik mij te concentreren in het moment.
Opeens steeg er een enorm irritant gegil uit de mensen massa op. Ik keek mijn vriendinnen aan en dacht: ‘wat een vervelende toeristen die de rust willen verstoren.’ Op dat moment vond ik mezelf weer vervelend dat ik ‘de toeristen’ weer de schuld moest geven, waarom niet gewoon mijn eigen medemens?’ We waren in ieder geval volledig uit onze concentratie. Het gegil steeg niet alleen op maar verspreidde zich ook in de lichamen van de mensen en veroorzaakte een golf rennende angstige olifanten. We werden overspoeld en meegetrokken. Doodsangst was van veel gezichten af te lezen. Vrouwen die om hun kinderen riepen, brillen die verloren waren in het gevecht met de angst en huilende geluiden vulden de straten. Terwijl ik een kogel of golf van explosie in mijn rug verwachtte baande ik me al duwend en moeilijk rennend op mijn hakken over de ‘kinderhoofdjes’ een weg naar een ‘veilige’ plek om dit te voorkomen. Ondertussen hoorde ik tussen de angstkreten door mensen roepen ‘rustig, rustig’. Ik moest gelijk denken aan vroeger wanneer we een brandoefening op school hadden, waarbij de belangrijkste regel was : ‘rustig blijven’. Uit eigen ervaring constateerde ik nu dat dit in ‘echte’ noodsituaties niet op ging en negeerde dit met vele anderen dus ook volkomen. Vanuit mijn ‘veilige’ plekje zag ik een vriendin in tranen tussen de massa verstijfd staan. Ik gebaarde hun naar het ‘veilige’ plekje en we waren weer herenigd. Trillend en in tranen keken we elkaar vragend aan. ‘Wat is er in G-naam aan de hand?’ Al snel werd duidelijk dat er niets ‘ernstigs’ aan de hand was, maar wat er dan wel was, was nog onduidelijk.
Een paar minuten stonden we daar ‘om het veilige hoekje’. Beduusd dropen we af via de Kalverstraat naar Frascati, waar nog een voorstelling op ons wachtte. Bezonken rood. De Dam wilde we die avond niet meer betreden. En ik beloofde mezelf plechtig dat dit de eerste en laatste keer Dam op 4 mei was. In de wandeling naar de Nes werden we geconfronteerd met tientallen mensen die bebloed, verzwikt of flauwgevallen waren. Unaniem besloten we dat alcohol het enige was wat ons weer een beetje zou kunnen vullen met positiviteit en ontspanning. Dus zo gezegd zo gedaan, zaten we ongeduldig en veel te snel te slurpen uit onze wijnglazen. Maar om te zeggen dat het hielp. Nee.
De voorstelling begon, mooi was het, maar wel een nog zwaardere stempel op de al zware avond. Daarna was slapen het enige wat ik nog wilde. Dus dat deed ik.
5 mei. 7.30, de wekker. Ik draaide me op mijn rug en staarde even in het donder van de ochtend. Een kater. Niet van de alcohol, want deze had niet rijkelijk gevloeid, maar was beperkt gebleven tot een glas. Nee, het was een doffe, onbestemde kater. Een vreemd gevoel. Ik schoof mijn bed uit en bekeek mijn vermoeide lichaam in de spiegel. Een enorme blauwe plek had zich gevormd op mijn kuit. Ik zette het nieuws aan en smeerde een boterham met pindakaas. Al snel werd het duidelijk dat hetgeen wat gister de verpletterende olifanten massa veroorzaakte een schreeuwende man was verkleed in een Joods Orthodoxe kostuum. Jaren geleden zou dit niet tot deze enorme paniekreactie hebben geleid. Dat is het enge, dat er zoveel angst in de mens zit door de ‘stille’ oorlog die er gevoerd wordt waarvan we de helft niet eens weten. Met deze nare naakte waarheid vervolgde ik mijn weg naar de douche en uiteindelijk op mijn stalen ros naar mijn werk om mijn dag in ‘vrijheid’ te beginnen.

StrooiKaas

Er waren geen gordijnen. Zonnestralen probeerden een weg te vinden door de viezigheid op de zolderramen en bereikten uiteindelijk haar gezicht. Zij werd wakker, opende haar ogen, draaide op haar rug en bleef staren naar de stofdeeltjes die geaccentueerd werden door het troebele licht. Een uur lag ze daar. Naakt. De andere helft van het bed was leeg, maar wel beslapen. Ze moest eruit en op een of andere manier aan haar dag beginnen. Ze ging op de rand van het bed zitten, trok een t-shirt aan en stond op. Haar hoofd bonkte op het ritme van haar hart. Ze struikelde over de berg vieze en schone kleding die zo hoog was als haar enkels. Een douche nam ze. Druipend van het water stond ze weer voor die berg om een schone handdoek te vinden. Ze koos de handdoek die nog een beetje schoon rook en leek. Gewikkeld in de handdoek trotseerde ze de trap naar beneden die bezaaid lag met sokken, petjes en meer. Ze baande zich een weg naar de keuken, waar het stonk naar de penetrante lucht van strooikaas. De afwas was in geen maanden gedaan. Ze kookte water in een steelpannetje en zocht naar iets te eten. Een halfzachte cracker met leverworst uit een blikje werd het en een kop goedkope smakeloze te sterke earl grey thee. Ze zette het raam open, veegde wat as van de bank en ging in de zon zitten. De zon verwarmde haar lichaam en ze vulde haar longen met frisse lucht. Daar zat ze, even. Het was een nieuwe dag, een dag van niet weten wat ze moest doen, maar toch maar ergens aan begon. Ze sprak zich moed in, stond op en trotseerde dezelfde weg weer naar boven. Dit keer bonkte haar hoofd op het ritme van haar voetstappen op de treden. Ze zocht haar kleren in de berg. Schoof haar lichaam in de jurk met een grote rode wijn vlek, propte haar voeten in haar cowboy laarzen en trotseerde voor de laatste keer de trap naar beneden. Ze trok de deur achter haar dicht en liet de strooikaas, stoffigheid en de afgelopen maanden achter haar. Ze stapte de wereld weer in. Ze begon aan een nieuwe wandeling.

Interessant, strand

Doodmoe waren we en besloten om ons deze dag innig te laten omhelzen door de zon. In de auto naar mijn tweede thuis: Wijk aan Zee. We drapeerden ons zo comfortabel mogelijk in de richting van de zon en sloten onze ogen. Even niet praten. Het opladen kon beginnen. Al snel merkten we dat we niet de enigen waren die in een innige omhelzing waren met de zon. Steeds meer mensen drapeerden zich om ons heen. Alleen het verschil was dat zij niet besloten om hun ogen te sluiten en in alle rust te genieten. Nee, zij besloten om eens 'bij te kletsen' en te praten over de 'belangrijkere' dingen in het leven.

'He, nou ik had je helemaal niet gezien, maar leuk dat ik je nu toch zie.'
'Bert, dit is Linda die na haar heupoperatie ook nog trombose kreeg.'
'Hoe is het met je kunst, Linda?' 'Je maakt toch kunst van hout wat je op het strand vindt?'
'Ja, gaat heel goed, we hebben nu ook een website.'
'Heel leuk, je moest je natuurlijk wel bezig houden terwijl je stil moest zitten na je operatie.'
'Ja, mijn leven is inderdaad totaal veranderd.'
'En ik zie dat je nu ook weer wat hout hebt gevonden?' 'Lekker bezig hoor Lin.' 'Wat maak je er eigenllijk van?'
'Ja van alles, alleen soms is de inspiratie weg.'
'Dat is vervelend.' 'Heb een tip voor je Lin: gewoon als je 's avonds koffie drinkt met Ron, moet je gewoon een stuk hout of een paar stukken, voor jullie neerleggen en er naar kijken. Dan heb je het erover en dan komt de inspiratie vanzelf.'
'Daar heb ik nog niet aan gedacht, bedankt.'
'Over trombose gesproken, je gelooft het nooit Lin, een zoon van een vrouwtje die ik ken die had dat ook na een hele kleine ingreep.'
'O, vertel.'
'Wil je het echt weten?'
'Ja.'
'Nou daar komt het: hij liet zich dus helpen aan zijn voorhuidje en toen schoot er zo een bloedpropje naar zijn long.' 'Dat is toch niet normaal, Lin?'
'Zo, erg zeg, jemig.'
'Kom er anders even gezellig bij zitten, Lin.'
'Bert, haal jij nog even wat bierenkindjes voor ons?'

We keken elkaar aan en zonder nog steeds iets te zeggen, spraken onze blikken boekdelen en we hebben ongeveer een half uur liggen schuddebuiken op onze fatboy. Ik haalde voor ons ook twee bierenkindjes en proosten in stilde op het geweldige leven.

Versieren

'Kan je even stoppen?' Er stond opeens een leukerd voor me wild te gebaren. Ik stapte van mijn fiets af, haalde mijn koptelefoon van mijn oren en vroeg wat er was. 'Ben jij misschien mijn prins?', vroeg ik me stilletje af. 'Kan je even helpen verhuizen?', vroeg de leukerd. Ik keek hem verbaasd aan. 'Waarom?', vroeg ik de leukerd. 'Nou gewoon, kan je niet even een uurtje helpen?', vroeg hij weer. 'Nee, sorry, ik kan niet, ik heb een afspraak', antwoordde ik. 'Met wie heb jij een afspraak?', vroeg hij door. 'Gewoon met een vriendin', antwoordde ik hem weer. 'Kan je echt niet even helpen', bleef de, ondertussen steeds minder leuke, jongen vragen. Ik constateerde dat mijn muziek uit mijn koptelefoon beter klonk dan de drammende stem van de ondertussen irritant geworden jongen. Ik zei dat ik nu echt moest gaan, wachtte zijn antwoord niet af en vluchtte het rumoer van het Amsterdamse leven weer in. Op de achtergrond hoorde ik nog dat hij me nariep: 'Kan je echt niet een uurtje?' Ik stak mijn middelvinger op in mijn zak.
Terwijl ik in een vluchtig tempo wegtrapte, probeerde ik deze vreemde ontmoeting te analyseren. 'Hoe kan hij nou denken dat ik überhaupt capabel ben om in een uur tijd alles te verhuizen?' 'Heeft hij mijn dunne spierloze lichaam niet gezien?' 'Wilde hij gewoon aandacht?' of 'Was dit gewoon een hele slechte versiertruc?' Ik hield het maar op het laatste.

Rokjesdag

7.30, de wekker. Ik stond op, schoof in mijn badjas en deed een gordijn open, de ander liet ik dicht. Ik stond voor het raam en staarde de grauwheid van deze ochtend in. Ik zag dat het geregend had.
Na 10 minuten schrok ik op van mijn wekker die ik op snooze had gezet. Ik nam afscheid van het raam, zette de tv aan, pakte een kop thee en sprong onder de douche.
Half afgedroogd stond ik voor mijn te kleine kleidingkast. Op deze plek begon ik elke dag weer met de vraag: 'wat zal ik vandaag eens aantrekken?' Het eindeloze verkleedritueel kon weer beginnen, of toch niet?
Uit de tv galmde de aankondiging van AT5 dat Martin Bril vandaag precies 1 jaar dood was en dat het dus daarom vandaag rokjesdag was.
'Het kan vandaag helemaal geen rokjesdag zijn. Het is te koud, het heeft geregend en de zon is al helemaal nergens te bekennen. Volgens Martin B. was rokjesdag toch die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen bij toverslag ineens een rok dragen, met daaronder blote benen?', mompelde ik onverstaandbaar tegen mijzelf. Maargoed toch besloot ik, weer of geen weer, Martin B. te eren. De kledingkeuze was vandaag dus snel gemaakt: een rokje moest het zijn. Ook hoefde ik niet te twijfelen over het soort panty die ik aan zou trekken, want het moesten blote benen zijn. Blote witte melkflessen wel te verstaan! Simpel t-shirt erop, vest eroverheen, laarzen aan en klaar!
Met dank aan Martin B. was dit ritueel deze ochtend niet eindeloos, maar van (zeer verassend) korte duur. Hierdoor had ik zelfs tijd over om aan mijn tafel te ontbijten in plaats van op de fiets.

Toch met enige haast ging ik mijn deur uit, wat ook elke ochtend een terugkerend fenomeen is. Je denkt altijd dat je meer tijd hebt, dan dat je werkelijk hebt.
Ik sprong ongemakkelijk op mijn fiets en moest moeite doen om mijn benen bijelkaar te houden zodat ik mijn medemens niet zou belasten met het beeld van mijn te grote verwassen onderbroek. Met de vers geschoren witte melkflessen bezaaid met kippenvel trapte ik de grauwe dag in.

Iedereen elke dag plezier

Ik had nooit gedacht dat ik ook actief zou worden op LinkedIn. En ja het is toch gebeurd. Ik ben zelfs lid geworden van een aantal forums/groepen, waaronder 'Iedereen elke dag plezier'. Hierop schrijf ik zo nu en dan iets of antwoord ik op onderwerpen ingebracht door iemand anders.
Want uiteindelijk is het ook het belangrijkst dat iedereen elke dag plezier heeft/maakt. Het is zelfs gezond! Veel mensen zijn zo serieus en gefocused de weg aan het bewandelen - op een te fanatieke nordic walking tempo - die ze op een bepaald moment voor zichzelf hebben uitgestippeld dat ze geen zijweg of tussenstop durven nemen, omdat ze dan verdwalen. Maar durf af en toe te verdwalen, kijk om je heen en heb plezier. Het leven is leuker en verrassender dan je soms misschien denkt!

Zorgt te 'hard' iets willen of proberen voor juist een averechts effect?

Bewust en aandachtig leven is de weg die de boeddhisten kiezen. Hieraan heb ik vorige week tijdens mijn eerste les in ZenZijn even mogen proeven. Het smaakte goed en het smaakte naar meer.
Na minuten lang op mijn kussentje met mijn ogen dicht te hebben zitten zwijgen om zo bewust en aandachtig de geest dichter bij het lichaam te brengen was ik meer in het 'Nu' dan ooit tevoren. Want per slot van rekening is het 'Nu' het enige wat we hebben en zeker weten.
Onze Zenmeester gaf ons niet alleen een bepaalde onwennige rust mee naar huis, maar ook een wijze les: 'Te hard iets willen of proberen, zorgt juist dat het niet lukt. Zoek de middenweg.'
Terwijl ik heel aandachtig het trappen op mijn fiets probeerde te volgen en de echte kleuren van de bomen in het Vondelpark in mij opnam, dacht ik hierover na. Een eenduidige conclusie kan ik niet geven, omdat ik vind dat het leven niet zwart-wit is. Maar ik denk wel dat het een goed uitgangspunt is om dingen aan te pakken. Uit ervaring kan ik zeggen dat te graag iets willen of proberen, zorgt dat je zo (te) krampachtig ergens mee bezig bent dat je alleen nog maar op dat 'ene ding' gefocused bent en de rest om je heen niet meer ziet en uiteindelijk als het niet lukt heel erg teleurgesteld bent en denkt dat de wereld even instort op dat moment en vergeet dat er méér is.

Hoe kan je optimaal ZICHTBAAR zijn?

Zoals elke ochtend, dus ook deze ochtend, schuif ik met een kop thee voor mijn laptop en open als eerst mijn mail. Mijn oog viel op het mailtje met de afzender 'Iedereen elke dag plezier'. 'Wat of wie kon dat zijn?', vroeg ik me af.
Mijn (te) nieuwsgierige persoonlijkheid stak weer de kop op en ik klikte op de link in het mailtje. Zo werd ik direct geleid naar de 'iedereen-elke-dag-plezier-website'. Nu viel het kwartje; ik was hier vorige week in half bewustzijn (via mijn LinkedIn account) lid van geworden.
Ik scande de site om te kijken waar ik mee te maken had en stuitte op verschillende leuke en/of interessante dingen, zoals 'ben je blij met je achternaam?', 'wat is jouw spreuk van de dag?', 'Alcohol en obesitas dodelijker dan kanker', etc etc. Mijn ogen bleven hangen op de vraag van een communicatie-en netwerktrainer,authenticiteitscoach,inspirator,motivational speaker,business consultant en connector: 'Hoe kan je optimaal ZICHTBAAR zijn?'
Ik wilde hier op te reageren, want ik vond er wel wat van. Wat ik er precies van vond, wist ik nog niet en besloot daarom mijn gedachten te structuren en te formuleren onder een (te hete) douche van 20 minuten.

Rood en dampend nam ik weer plaats achter het scherm en staarde naar het lege vakje waar mijn 'comment' in moest komen te staan. Ik begon te typen en dit was het resultaat:

'Door jezelf te zijn, te doen wat je leuk vindt en waar je goed in bent. Dan val je vanzelf op zonder moeite te doen. Hier is echter wel zelfkennis voor nodig, maar op dat punt kan iedereen komen die ervoor open staat om zichzelf te leren kennen en vanuit daar zichzelf te ontwikkelen naar een completer mens: je(echte)zelf. Dan ben je zichtbaar voor zowel jezelf als anderen.'


Ik klikte op 'add comment'.

Daar stond zwart wit wat ik vond.
Terwijl ik nog even naar mijn comment zat te staren kwam er een andere vraag in mij op:
'Hoe kan je optimaal ONZICHTBAAR zijn?'

Met deze vraag en een boterham met pindakaas begon ik mijn dag.

Binnenkort zal ik hierop terugkomen.

Zomaar een regenachtige dag. April.

Ik heb het koud, maar weiger op een of andere manier de verwarming aan te zetten. Ik zet een kop groene thee en met mijn haren nog nat en mijn badjas aan ga ik achter mijn computer zitten. Het regent buiten. Het is april.
Nadat ik mijn mail en neurotisch mijn facebook pagina heb bekeken, besluit ik maar eens virtueel een fortune cookie te trekken: 'Creating an abundant life is your birthright. 21 38 46 54 58 02'. Hier besluit ik even over na te denken, en waarom staat daar een telefoonnummer achter, om te vragen (en heel veel geld te betalen) voor een uitgebreidere fortune voorspelling? Niet veel later besluit ik ook om mij aan mijn andere verslaving toe te geven: mijn daghoroscoop. Gelukkig vandaag wat positiever dan de laatste week, dat is aardig van degene die zich astroloog noemt en die de meest interessante voorspellingen waarschijnlijk onder invloed gisteravond allemaal uit zijn/haar duim heeft gezogen.
Mijn kop thee is op, zet het water weer aan voor een nieuwe, besmeer de net getoaste boterham met honing en strijk weer achter mijn computer neer. Het regent nog steeds, harder. Hier word ik niet vrolijker van en besluit vandaag verliefd te zijn. Op wie of wat doet er niet toe, maar gewoon omdat het een fijn gevoel geeft. En het lukt aardig.
Ik kleed mij aan, pak mijn spullen en fiets, door de regen, verliefd op alles, niets en meer dan ooit, naar de persoon die op mij wacht om te eten, te drinken en te dansen totdat de zon weer gaat schijnen.

knopen

Knopen doorhakken is soms een (heel) makkelijk onbewust proces, maar soms is ook het tegendeel waar. En meestal is het een noodzaak om de confrontatie en soms het gevecht met de knoop aan te gaan om een stap verder te kunnen zetten in de enorme wandeling die je uitgestippeld hebt. De moeilijkheid van het doorhakken al dan niet ontrafelen, berust op het soort knoop waar je mee te maken hebt. Neem nou een Gordiaanse knoop, waar alleen een scherp sabel voor verlichting kan zorgen. Je zou hem ook kunnen ontrafelen, maar dat brengt waarschijnlijk frustratie met zich mee, omdat het einde al snel zoek raakt. Daarom een rigelreuze manier; het sabel. Een achtknoop aan de andere kant zou een wat makkelijkere uitdaging zijn, minder moeite en geen gevecht met het sabel hoeven kosten. Zolang je de knopen zelf hebt gelegd, is het naar alle waarschijnlijkheid ook makkelijker om een manier te vinden om met de knoop om te gaan: hakken of langzaam ontrafelen? Een andere verhaal is, wanneer iemand anders een knoop voor je heeft gelegd, zeker wanneer dit ongevraagd en onverwacht is. Je struikeld er als het ware over als een tegel die los ligt op de weg waar jij je wandeling over hebt uitgestippeld. Dit gebeurt vaak wanneer je net het goede loopritme, conditie en weer te pakken hebt. Het vraagt je om stil te staan, de tegel recht te leggen of erover heen te stappen om weer verder te kunnen wandelen zonder te struikelen of hard te vallen. Welke moeilijkheidsgraad deze knopen ook hebben, ze zijn toch meestal lastiger door te hakken/te ontrafelen dan je eigen al dan niet moeilijk gelegde knoop. Het kost meer tijd, die je soms niet hebt. Het recept van een ander is toch minder vertrouwd en bekend dan je eigen recepten. Kortom het gevecht met de knopen is noodzakelijk om je wandeling te kunnen vervolgen, het zal voor verlichting zorgen en meer/andere inzichten geven die je zelf van te voren nog niet had kunnen weten. Het openen van een nieuwe deur of het nemen van een andere route is soms heel verfrissend en leerzaam. Je weet dat je altijd op de plaats terecht komt waar je hoort te zijn, mits je je voldoende inzet en af en toe de strijd durft aan te gaan met het onbekende.

Over alles en niets

Terwijl ik vanuit mijn bed de druppels uit de kraan hoor vallen in mijn gootsteen, omdat het rubbertje versleten is, denk ik over alles en niets tegelijk.
Ik doe het licht uit. De kamer vult zich met de donkerte en kou van de nacht. Ik ruik de stilte.
Mijn hoofd ligt op mijn iets te harde kussen. Ik zie door mijn gordijnen het licht van de klok op de toren schijnen.
23.36
Ik denk over alles en niets.
Uiteindelijk val ik in slaap op het ritme van de gewillig vallende druppels.

Denken over niets. Even.

En morgen weer over alles en meer.

TIP: Schoon kunstgebit = Witte was

Heb je ook wel eens dat je witte was er niet meer wit uitziet? Het meer en deel van de wassende samenleving moet deze vraag helaas beantwoorden met een volmondige ‘JA’. Dit is, zeker voor de gelukkige huisvrouw, de student of de gewone man een zeer irritante constatering. Maar wat doe je eraan?
Met het volgende stappenplan kan het probleem ontrafeld, aangepakt en verholpen worden. Of toch niet?
Als eerst moeten we terug naar de oorzaak gevolgd door een eerlijke zelfreflectie. Je stelt jezelf daartoe de volgende vragen: ‘wat voor wasser ben ik en wat is er (misschien daardoor) misgegaan?’ Hierna moet het verkregen zelfinzicht en de achterhaalde oorzaak omgezet worden in actie. De actie voor de wat slordige wassers onder ons zou kunnen zijn dat er voordat de witte was de trommel vult, de trommel grondig geïnspecteerd wordt op ander kleurige achtergebleven sokken en dat er vervolgens een speciaal wasmiddel voor witte was gebruikt wordt in plaats van ‘color’ wasmiddel bij gebrek aan beter.
Uit eigen ervaring kan ik, na jaren van vallen en opstaan, eindelijk zeggen dat ik nu tot de meest perfectionistische witwassers behoor. Ik inspecteer altijd grondig de rommel alvorens ik de witte was erin doe en gebruik ook de witste van de witste poeders, doordat ik mij jaren lang heb laten indoctrineren door de dwingende witwas reclames. Dit heeft mij bergen geld gekost en helaas kreeg ik nooit de witte was ervoor terug die mij beloofd was. Niet stralend en gelukkig, maar het hing elke keer weer zielig en vaal op mijn rekje.
Niet alleen mijn witte was, maar zelfs ik werd er verdrietig van.
En toen, een jaar geleden, kreeg ik dé TIP die mijn wassende leven deed veranderen en mijn witte was weer écht wit liet zijn. Steradent.
Zou dit de oplossing kunnen zijn? Wel een vreemde oplossing. Ik besloot hier nog een nachtje over te slapen. De volgende ochtend ontwaakte ik vastberaden en ondernam actie. Als ik het nu niet zou proberen zou ik het ook nooit weten. Zo gezegd zo gedaan, stapte ik de Kruitvat binnen. Ik liep twijfelend en een beetje beschaamd, omdat het voor een 25 jarige niet echt normaal is om bij het schap van kunstgebit reinigers te staan, uiteindelijk naar het schap waar de kunstgebit reinigers mij al gewillig aanstaarden. Het was moeilijk kiezen aangezien er wel zes verschillende soorten van wel drie verschillende merken bestonden. Wat ik wel wist, was dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde voordat ik op begon te vallen doordat een van de luidruchtige medewerkers mij wilde helpen bij het maken van de juiste keuze voor MIJN kunstgebit. Ik besloot daarom voor het meest opvallende kokertje te gaan. Het was een blauw kokertje: ‘Nieuw: Steradent Active Plus, verwijdert grondig bacteriën en plaque van de metalen delen van uw gebitsprothese.’ Twee voor de prijs van één, mijn dag kon niet meer stuk. Ik rekende (maar) 3,95 af en fietste hoopvol terug naar huis, direct naar mijn wasmachine die ik al gevuld had met witte was. Ik stopte naast het bolletje gevuld met OMO vloeibaar stralend wit de Steradent tablet in de trommel. Ik zette de wasmachine aan en wachtte vol spanning 1 uur en 20 minuten. De wasmachine piepte. Dit was HET moment. Ik haalde de witte was eruit, hing het zorgvuldig aan mijn rekje en keek. Een kwartier lang staarde ik onafgebroken naar mijn netjes uitgehangen witte onderbroeken, hemden, blouse en meer. Het was wit, echt wit! Het fluoriseerde bijna in het licht, straalde en was gelukkig. En ik ook!

Steradent. Mijn redder in nood, mijn rots in de branding. Misschien binnenkort ook die van jou.

De valentijnskaart II

Lieve Valentijn,

Ik wil dat je bij mij bent, nu, altijd en soms maar voor even.
Vooral als ik je stom vind of boos op je ben.
Zoals nu.
Een doos MELK chocolade hartjes! Na drie jaar weet je dus nog steeds niet dat ik dat vies vind.
Pure chocolade is het altijd geweest.
Je kent me dus helemaal niet zo goed als je zegt. Je bent eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd.
Hoe kan je dit niet weten?
Dit is een probleem van redelijke omvang.
Ik vind je nu niet alleen stom. Ik ben ook boos.
Maar op deze speciale dag moet het gezellig zijn.
Vanavond gaan we uiteten bij de chinees en we hebben kaartje voor het valentijnsconcert van Gerard Joling.
Gezellig moet het zijn. Niets aan de hand.

We hebben het er morgen wel over.

De Valentijnskaart I

Beste Valentijn,

Wat vind ik het fijn
dat ik op deze dag
niet bij je hoef te zijn.

Leuk, gewoon zoals het is

Terwijl ik op de zoveelste ochtend de zoveelste geroosterde boterham met pindakaas smeer, kijk ik nog even op de website van Leonie Ruissen. En denk leuk, gewoon zoals het is. Pak mijn sleutels, tas en handschoenen. En met de vers gesmeerde boterham met pindakaas spring ik op mijn fiets en rij de dag tegemoet, gewoon zoals het is.

Doppelganger, de uitslag

Ik ben zeer teleurgesteld. Na een paar dagen research te hebben gedaan, ben ik tot de conclusie gekomen dat IK GEEN duidelijke DOPPELGANGER HEB!!

Zelf wist ik het eigenlijk in eerste instantie niet en het bleek al snel dat anderen mij ook geen duidelijk antwoord op deze vraag konden geven. Iedereen die ik dit probleem voorlegde, antwoordde: 'hmm moeilijk, zou het niet weten, hier moet ik even wat langer over na denken, kom ik nog op terug.' Ik hoopte stiekem een beetje op Carice van Houten te lijken. Niemand, echt niemand vond dit. Zelfs niet een beetje. Uiteindelijk kwam één iemand met een suggestie: Kirsten Dunst. Ik googlede haar en scrolde door haar foto's. Ik weet het niet, het overtuigde mij niet. Maar vooruit. Ik heb een bijna doppelganger.

Huilen

'Het zijn er twee, goh!', riep een mannenstem enthousiast. Kort daarna hoorde ik gesnik afgewisseld door harde lange monotone geluiden. Verdriet. Nu kon ik mij niet meer concentreren op het tijdschrift wat ik aan het lezen was en ik kon zeker ook niet meer mijn nieuwsgierige aard bedwingen. Ik keek om. Ik zag twee stellen in het zithoekje aan de andere kant van het café zitten. De ene man zat naast de andere en daartegenover zaten de vrouwen naast elkaar. De ene man omhelsde de andere en gaf, naar mijn idee, iets te harde schouderkloppen. Daartegenover lag het hoofd van de ene vrouw in de schoot van de andere. Dit hoofd in de schoot van de andere vrouw was de bron van het best irritante geluid. 'Wat is daar in Godsnaam aan de hand?', vroeg ik me geïrriteerd en nieuwsgierig af. Omdat de huilende mond nog iets probeerde te zeggen, nam het geluid in heftigheid en frequentie toe. De tranen en de zwarte mascara golfden over de wangen van het verdrietige vrouwen hoofd. De ene man, die niet van haar was, probeerde het zwart gelijnde natte vrouwenhoofd te troosten. 'Zo erg is dat toch niet.' Weer, naar mijn idee, iets te harde schouder kloppen, waardoor ze bijna van de bank af schoof. Hij hield haar tegen en ging weer zitten. De man die wel van haar was kuste zijn zielige vrouwenhoofd een paar keer onhandig, waardoor een sliert haren in zijn mond verdwenen. Deze trok hij er ook weer onhandig uit en ging weer tegenover het huilende hoofd zitten. Het hield niet op. De andere vrouw troostte alsof haar leven er vanaf hing en zei af en toe 'ja hmhm'.
Ik verloor me in het moment.
'He niet zo staren, je mond staat zelfs open', siste de J.. Ik schrok op. Shit, weer was ik gebiologeerd door een moment, mensen met een verhaal, waardoor ik vergeet dat ik in dezelfde ruimte ben en niet onzichtbaar ongegeneerd kan kijken. Dit gebeurt mij wel veel vaker en sprak mezelf hier daarom een tijdje geleden ook op aan. Dit ongepaste gedrag moest een keer stoppen. Ik beloofde mijn spiegelbeeld dan ook plechtig dat dit niet meer zou gebeuren. Afgelopen moest het zijn. Helaas moest ik nu constateren dat ik de belofte had verbroken. 'Hoe kon ik dit laten gebeuren?', vroeg ik mezelf stilletjes en schuldbewust af. Ik constateerde dat het een onbewust proces moest zijn en dat ik daar dus in eerste instantie niets aan kon doen. Alleen in tweede instantie kon ik mezelf corrigeren, maar dan was het kwaad al geschiet. Ik accepteerde mijn zwakte en liet mijn aandacht weer trekken door situatie die zich achter mijn rug nog steeds afspeelde. Het maakte mij eigenlijk vrij weinig meer uit. Ik liet me weer verliezen in het moment en gedachten. 'Wat was hier toch aan de hand?' Blije en verdrietige mensen in één situatie maakte me in de war. Opnieuw zei de ene man: 'ah joh twee is toch helemaal niet erg'. Weer gevolgd door, te harde, schouderkloppen. Het minder huilende natte gezicht werd inmiddels afgedroogd en weer representatief gemaakt. 'He nu moet je echt even ophouden hoor, dit begint echt genant te worden', siste de J.. Geschrokken keek ik op en antwoordde met een korte schuldbewuste knik. 'Wat is hier aan de hand, weet jij het?', gebaarde ik zo onopvallend mogelijk naar J. J. gebaarde zo onopvallend mogelijk terug, 'heb je dat niet door?' 'Het huilende vrouwenhoofd krijgt een tweeling!'
Nu had ik het antwoord, maar nog steeds een vraag: 'waarom was het vrouwenhoofd dan zo verdrietig en niet te troosten?'

Voor mij altijd een vraag en voor het huilende vrouwenhoofd een weet.

Gewoon, ik ben

Ik

hou van de zee,
fiets graag,
hou niet van fietsen met natte haren,
vind klaprozen mooi,
schrijf,
fotografeer,
studeer en dat kost mij soms moeite,
hou van mooie dingen,
hou van mensen,
denk veel,
praat soms veel,
heb een te kleine kledingkast,
ben het liefst in Parijs,
doe elke ochtend zwarte mascara op mijn wimpers,
haat nagellakremover,
ben verslaafd aan schoenen,
eet vaak thais,
staar, eindeloos,
ben verslaafd aan geroosterde boterhammen met pindakaas mét stukjes,
ben eerlijk,
lees graag tijdschriften,
check elke dag de weersverwachting,
heb twee zusjes,
vind Carice van Houten mooi,
heb rode nagels, vaak,
eet elke dag zuurdesem brood en muesli,
lees elke ochtend mijn daghoroscoop,
hou van appels met schil,
ben allergisch voor katten,
drink veel thee, groene,
hou van wit beddengoed,
draag het liefst te grote onderbroeken,
ben altijd verliefd,

ben.

Onzekerheids-Porno

We namen de vroege film. 17.15. Zondag. Net op tijd, of eigenlijk iets te laat, stormde ik Studio K binnen, kaartje halen (ging gelukkig snel aangezien ik een cineville pas heb) en stormde de zaal in. De irritante voorfilmpjes en reclames waren al bezig en mijn 'samen-persoon' zat al in het donker op mij te wachten. Tweede rij, in het midden. Tijd om nog even te plassen was er dus niet. Helaas, want ik voelde de aanwezigheid van mijn blaas wel degelijk. De film begon; George C. Dankzij hem verdween het zeuren van mijn blaas om aandacht steeds meer in het donker van de zaal. Om nou te zeggen dat de verhaallijn mijn blaas deed vergeten, nee, het was George C. De aftiteling begon en al snel liet mijn blaas weten dat hij er toch nog was en dat ik hem zeker niet kon negeren. Snel zocht ik mijn twee sjaals, tas en jas bij elkaar. Rende naar de wc, sloot de deur. Ik moest hier even rustig voor gaan zitten. Ik keek naar de bril en die zag er niet echt aantrekkelijk uit. Eerst bekleden met een laag WC papier dus. Toen ik net wilde gaan zitten, viel het zorgvuldig gelegde papier van de bril op de grond. Nee, niet nu! Tweede poging, dit moest snel gebeuren aangezien ik nu echt niet langer mijn blaas kon negeren. Zoekend met mijn halve hand in de wcrolhouder kon ik het begin van de rol papier niet meer vinden. Net zoals je soms hebt bij een plakband rol. Uiteindelijk hing ik bijna ondersteboven om in de wcrolhouder te kunnen kijken. Ja het begin was gevonden.
Na de derde poging van begin zoeken, zorgvuldig bekleden van de bril en zorgen dat het papier OP de bril bleef liggen, zat ik ook echt OP de bril OP het papier. Terwijl de keiharde straal het glazuur bijna van de pot af polijstte, viel mijn oog op een rood geschreven zin op de WCdeur. 'Onzekerheids-Porno'. Wat wilde de afzender hiermee zeggen? Ik besloot om nog even te blijven zitten, zodat ik hier nog wat langer over na kon denken. Er schoten een paar mogelijke opties door mijn hoofd:
- je wordt onzeker over je eigen lichaam en seksuele presteren wanneer je kijkt naar porno?
- wanneer je een porno-kijker bent, ben je onzeker of dit aanvaard wordt?
- porno sterren zijn onzeker?
- je bent te onzeker om sex te hebben, dus je kijkt porno?
Ik schrok op uit mijn gedachten. Er werd op de deur geklopt: 'he, gaat het daar een beetje? Het duurt zo lang, is niets voor jou' riep de stem door de deur. Het was mijn bezorgde samen-persoon. 'Nee, niets aan de hand, ongesteld enzo weetjewel? Ik kom er aan.'
Snel stond ik op, haalde het vastklevende wc papier van mijn koud geworden billen, trok nog in gedachten mijn broek omhoog en maakte snel een foto.
De achterliggende boodschap zal ik nooit weten, de afzender was immer onbekend en dus niet te traceren.

Doppelganger, ik moet er ook een!

Zoals elke ochtend zet ik mijn computer weer aan, zet ik thee, het liefst groene, bekijk en overdenk mijn daghoroscoop en check vandaag ook mijn facebook pagina. Ik check mijn facebook pagina niet elke dag aangezien ik mij wil behoeden voor de verleiding om als een soort bezetene andere mensen te gaan begluren, dat is namelijk nu weer mogelijk aangezien niet iedereen zijn nieuwe privacy instellingen aangepast heeft. Maar vandaag kon ik het aan. Ik was sterk om de verleiding te weerstaan, ik voelde het. Ook omdat er een tijdsdruk op mijn ochtend rituelen zat, aangezien ik om 9.00 op mijn werk verwacht werd. Het liefst iets eerder. Ik log in en het eerste wat ik zie is de vraag van iemand of zij ook een 'doppelganger' heeft. 'Wat is hier aan de hand', dacht ik. Dit maakte me nieuwsgierig. Ik moest dit uitzoeken. Al naar beneden scrollend kwam ik erachter dat allemaal mensen, 'vrienden' genaamd, hun profiel foto al hadden veranderd in hun doppelganger. Oftewel een bekende binnen-of buitenlandse ster, waar hij/zij op lijkt. Dat krijg je als je dagen lang niet inlogt om je te beschermen tegen allerlei verleidingen, ik mis dus ook veel daardoor; een nieuwe hype! Toch vaker inloggen en dan soms maar toegeven aan de verleiding op mijn zwakkere momenten. Ik kijk ondertussen snel op de klok; shit, nog 10 minuten en dan moet ik echt weg. Dat 'liefst iets eerder' op mijn werk komen zat er al niet meer in. Ik gaf mijzelf nog twee minuten om mij bezig te houden met het fenomeen 'doppelganger'. 'Moet ik er nou ook een?', vroeg ik me af terwijl onder het tanden poetsen mijn hakken aan probeerde te trekken. Ik moest er op zijn minst over nadenken wie mijn 'doppelganger' wel niet kon zijn. Ik besloot uit te loggen en mij niet gek te laten maken, aangezien ik nu wel heel hard moest fietsen naar mijn werk om 'het liefst gewoon op tijd te komen' (zoals de waarschuwing van mijn baas, na weken lang te laat komen, vriendelijk doch dringend klonk). Al rennend van de trappen, besloot ik dit grondig en goed aan te pakken door eerst research te gaan doen naar mogelijke doppelgangers, waarna ik de mensen uit een paar opties zou laten kiezen die mij de laatste tijd het vaakst zien, zodat ik jullie binnenkort kan voorstellen aan mijn doppelganger of was ik iemands anders doppelganger?

Een nieuwe verslaving

8.00. De wekker gaat. Met 9 uur slaap nog in mijn lichaam zoek ik de douchespullen bij elkaar, trek mijn badjas binnenstebuiten aan en loop over de gang zo onopvallend mogelijk naar de douche. Ik neem de linker douche, zoals altijd. Voordat ik mijn badjas uitdoe, zet ik de douche eerst aan zodat het water alvast warm kan worden, zoals altijd. Het water is warm dus ik kan eronder. De eerste 10 minuten staar ik doelloos voor mij uit, zonder eigenlijk bewust te zijn dat ik wakker ben. Na 10 minuten ontwaak ik abrupt uit deze trance doordat iemand de deur van de douche naast mij hard dichttrekt. De rechter douche is nu ook bezet. Ik had een buurman of vrouw, die nu waarschijnlijk ook eerst de douche aanzette voordat hij/zij eronder sprong. Langzaam word ik wakker, was mijn lichaam voor de misschien al tweede keer (de eerste wasbeurt had ik in mijn onderbewust al gehad). Mijn hersenen beginnen ook langzaam te ontwaken en dus te denken. Ik denk aan alles wat ik vandaag, maar niet alleen vandaag maar ook de rest van de week, maanden en jaren moest en wilde gaan doen. Ik besef me dat ik nu op een punt in mijn leven ben dat ik nog alles kan doen. Maar ik wil zoveel. Te veel om in een dag, een week een maand of een jaar te kunnen doen. Ik moet prioriteiten stellen en dus keuzes maken. Dat is moeilijk, zeker om 8.00 's ochtends onder de douche. Nog diep in gedachte droog ik mij snel af en loop terug over de gang naar mijn fijne huis. Ik laat een spoor van water na. Naakt sta ik voor mijn uitpuilende kledingkast. Wat moet ik aan? Dit was al de eerste keuze die ik vandaag moest maken, een hele moeilijke keuze. Uiteindelijk zit ik aangekleed met een kop muesli en brandnetel thee voor mijn laptop. Het is weer tijd. Al kauwend open ik de pagina, waar ik mijn daghoroscoop opzoek. Elke dag, de laatste maand.

Mars is de afgelopen maanden tegen de stroom in gezweefd in het deel van jouw horoscoop dat over het onderbewuste gaat, Maagd. Het gevolg: heftige dromen en herinneringen aan mensen uit het verleden. Vind je dat vervelend? Realiseer je dan dat die dingen nu boven komen drijven zodat je straks weer onbekommerd door kunt met je leven.

OK, hier kan ik wat mee. Ik zette mijn laptop uit, pakte mijn spullen en begon aan mijn dag. Zoals elke dag met nog steeds dezelfde vragen en veelheid aan mogelijkheden en de daaraan verbonden keuzes.
Terwijl ik naar mijn fiets loop, verheug ik mij alweer op morgen, 8.15, dat ik weer mijn laptop aanzet en naar de horoscoop pagina ga (die inmiddels in mijn favoriete bladwijzers staat) in de hoop een antwoord te vinden op tenminste één van de vragen die ik heb.

Helpen. Wat is dat?

help tw kreet waarmee men om hulp roept: lieve ~! uitroep van schrik, bezorgdheid enz.
 hel·pen hielp, h geholpen 1 hulp verlenen; bijstaan: iem aan een baantje ~ bijstaan bij het verkrijgen van; ik kan het niet ~ het is mijn schuld niet 2 (in een winkel) bedienen: wordt u al geholpen? 3 baten: alle beetjes ~

He, hallo stop eens! Hallo! Ik kijk om mij heen terwijl ik mij probeer te concentreren op het gladde wegdek, omdat ik niet wil vallen. Als ik op een niet glad stukje sta, een soort eilandje in de stille oceaan, kijk ik nog eens beter waar het geroep vandaan komt. Nu zie ik dat het of hij vlak naast mij is, het is een hij. Het was niet voor mij bedoelt, maar voor een meisje die heel langzaam fietste op het fietspad. Hij trok haar bijna van haar fiets af, maar ze trapte dapper door en hij liet haar met rust. Het volgende stapvoets fietsende mens probeerde hij weer tot stoppen te brengen, maar hij slaagde er weer niet in. 'Wat was er toch', vroeg ik mij af. Het ziet er in ieder geval niet echt heel positief uit, bijna agressief zelfs.
Ik werd een beetje bang toen hij mijn kant op kwam en toch bleef ik staan. Nieuwsgierigheid is soms mijn ergste vijand. Maar gelukkig was iemand anders het slachtoffer. Hij hoefde dit slachtoffer echter niet meer te stoppen, want ze stond haar fiets los te maken. Ja, het was een zij wat moeilijk te identificeren is als men zich poogt warm te houden door middel van mummificeren met allerlei soorten mutsen en sjaals. Maargoed wederom praat hij met een harde stem, bijna schreeuwen. ' Ik heb een drugsprobleem weet je, misschien moet je me helpen.' Ik keek vanaf mijn eilandje en het meisje vanonder haar grote muts. 'Helpen?', vroeg ze. 'Ja', zei hij. 'Ik heb een enorm drugsprobleem en ik heb geen geld dus jij moet mij geld geven.' Ze aarzelde en ik deed alsof ik er niet was. 'Nou ik moet weg hoor en ik wens je een gelukkig nieuw jaar', zei ze stoer en stapte onhandig op haar fiets. 'Doe er dan wat aan als je erkent dat je een probleem hebt, help jezelf!', dacht ik vanaf eiland. Maar wat ik ook gelijk dacht is dat het ook zielig is, sommige mensen zinken zo diep dat ze het hele eiland niet meer zien, geen houvast, niets. Maar moest ik hem dan helpen? Terwijl dat stoere meisje wegtrapte, kreeg hij mij in het vizier. 'O nee', dacht ik. Ik besloot om snel van mijn eilandje af te stappen en weg te glibberen, snel weg te glibberen met het risico dat ik enorm zou vallen. Maar dat risico nam ik zonder een minuut na te denken. De kans was veel groter dat hij zich aan mij vast zou klampen dan dat ik zou vallen. Gelukkig, ik heb hem van mij af weten te schudden en het veilige eiland 'Sabor de Maria' bereikt. Terwijl ik eten bestel, bedenk ik me wat ik tegen hem zou zeggen als ik hem op de weg terug niet van mij af kon schudden. Ik dacht dat ik zou zeggen: 'helpen kan ik je en dat is door je geen geld te geven, want van geld koop je toch alleen maar drugs en dat sponser ik alleen maar hetgene waar jij zo ongelukkig van wordt. Ik wens je een gelukkig nieuw jaar en sterkte.' Ik verliet het eiland 'Sabor de Maria' en begaf me en weer op glad ijs. De hele weg herhaalde ik continu de zin die ik tegen hem zou zeggen zodat het zekerder over zou komen. Geen schreeuwende hij te bekennen. Gelukkig. De voordeur was al in zicht, nog drie stappen. Ik voelde iets glibberen en ja bijna een fatale val, maar gelukkig kon ik het laatste eilandje voor deze avond bereiken. Mijn huis.
En morgen koop ik moonboots!